DNA

Treść wiersza jest piękna, tytuł jest tylko dodatkiem i na tym bym się nie skupiała.Madziu myślę ,że każdy ma swój cień, drugą, swoją naturę.Wystarczy tylko to dostrzec...Nieraz czułam się jak w tym wierszu i dlatego mnie tak ujął.Dobrego dnia🙂

Dziękuję, Kati, za wyróżnienie i bliskość, (nie)widocznie coś nas tu łączy;)

Duszko, masz rację, mnie też, czekam na propozycje.;)

Bardzo bliski mi wiersz!

Dziękuję, miło to 'słyszeć" zwłaszcza od Ciebie, Kamil, choć pisany jak zawsze "na kolanie". ;)

Naja, dokładnie tak, celna puenta, dzięki!:)

Miło, że się zatrzymaliście, pozdrawiam serdecznie.

Lepiej się trochę nagiąć niż złamać...

Jak zwykle pięknie wysłowiłaś Giulii :-)))

Bardzo dobry, rozważny, dopracowany wiersz.

Wspomnienia się zacierają, mieszają, rozmywają... jest jednak coś więcej, coś z czego się nigdy nie wyrasta.
Dziękuję za refleksję, Petro!;)

Bo wspomnień nic nie złamie...nawet czas...:)