Rozbite lustra powinny krzyczeć

Agnieszko, nie lubię posklejanych... nawet luster, a reszta.. to sama wiesz...
Saro, ano zataczamy kółeczko..
Dzięki, że zajrzałyście. Tylko uwaga, bo tu dużo tłuczonego, łatwo się poranić ;). Pozdrawiam.

Przydał by się ktoś kto by posklejał te lusterka w puzle rozproszone i uniósł w dłoniach by się nie stłukły na nowo,wymowny wiersz Beatko -pozdrawiam serdecznie na wieczór:)

Natalko miło mi.
Łukaszu łatwo nie jest, tylko czasem bywa.
Aniu chyba wszyscy po trochu mamy coś wspólnego.
Sylwio cieszy mnie że coś Cię zatrzymało.
Rodion, tak odwagę dla słońca - dla mądrości, boskości i radości, co tam chcesz. Co do rozbijania chyba żadna z tych wersji.
Katja miło mi.
Aqua, nie wiem czego, ale dzięki.

To przyjemne uczucie, że czytacie. Dziękuję za obecność i pozdrawiam także :)

pogratulować..

przepiękny wiersz..

Ale piękny wiersz!

zatrzymuje.

Rozbijam się
o własne skały

nieudolnie
tworzę się z piany

Wyjątkowy wiersz.

Piękny wiersz... odnalazłam w Nim cząstkę Siebie..
zabieram :)

Ważne, ze próbujesz.
Przypadł mi do gustu ten wiersz.

Pozdrawiam :-)

Piękny.....

Pozdrawiam miluśko...