Zanim...
Czas burz minie
szron posrebrzy sny moje
otuli się znów babim latem
obcy bez nas październik
przyjdzie szczęście
jak zwykle nie w porę
sypnie pod nogi garść marzeń
którym nie pozostaliśmy wierni
Pozbieramy okruchy z podłogi
nakarmimy nimi stare pragnienia
I tylko żal będzie stąd odejść
nie zabierając na drogę nic
prócz tęsknoty
i garści chwil przepasanych
wstążką twego imienia
137 929 wyświetleń
1393 teksty
282 obserwujących
28 October 2011, 15:38
Dario, doskonały komentarz, dziękuję;)
Aniu, cieszę się, że wciąż znajdujesz dla mnie chwilę... ;)
Yestem, trafiony, zatopiony...
Dziękuję Wam i przyjemnego popołudnia życzę;)
28 October 2011, 14:05
piękny wiersz, cóż napisać więcej
bywa, że zanim... człowiek zrozumie w pustce największe rodzą się ciężary
pozdrawiam ciepło