Ciężar podniesionego kamienia
to prawda dotknięta tu i teraz
wystarczy jednak inne "tu"
i ciężar do zera zmienia się już.
Prawda to dłoń mojej mamy,
prawda płynie razem ze łzami,
prawda w cierpieniu mojej dziewczyny,
prawdą są wszystkie moje przewiny
i rana, z której płynie żal.
To prawdy mroczny, gęsty szal.
Zatyka usta, zagłusza słowa,
gdy prawdy szukamy choćby u Boga.
Czasem, gdy prawdy ogniem płoniesz
iluzji zapalają go sprytne dłonie.
Po pierś zanurzeni w prawdy zdroju,
nic nie widzimy,
chociaż szukamy jej do znoju
w wymoszczonych z trudem gniazdach.
Kiedy krok zrobisz poza siebie próg
przez mur zamkniętych powiek
zobaczysz dopiero, że prawda
to drugi człowiek
i Bóg.

Autor: Quid Quidem