cieszy cię moja niepogoda
jak toast najlepszy wznosisz grymas ust
kiedy resztki światła gubią mi się we włosach

musi być wartość nominał
musi się liczyć
dźwięczeć
nie słyszysz ?
w tobie człowiek płacze nieznany

wyrzekasz się łatwo

sekund które ważniejsze niż wszystko
przyjaźni
gościa
w zwykłych sandałach

ryglujesz drzwi

ale oczy moje zmęczone
dźwigają cię jeszcze

jeszcze obejmują nadzieją