Ciepło palców
umiera oddechem
gdy głodna Ciebie
chcę mieć jeszcze więcej.

W zagładzie zmysłów
topisz się bezbronnie
a ja niebywała
może zbyt skromnie...
pozwalam Ci dotknąć
mapy mego ciała
powoli
dowolnie
bo jestem nieśmiała.

I prowadź mnie przez
doliny
i niże
bym mogła być blisko
i wciąż jeszcze bliżej.

Droga do Twego wnętrza
jak raj dla mych oczu
zieleni
blaskiem gorejący płomieniem
gdy wszystko się mieni
gdy rozespana
- życiem
poturbowana
snami
o książętach
i smokach z baśni
wyklejanych latami.

Kojący uścisk ramion
z mocno jasnego rana
Pocałunek na dobranoc światu
od nas
bo noc taka sama,
a ja rozebrana
nie boję się świtu
świetlików
i lampy
Kiedy Ty nade mną
a pode mną
kwiaty.

I będę tak robić
i nigdy
nie przestanę
I wołaj i szlochaj i krzycz
Niech zostanę!
bo
w pocałunkach
szaleństwie
owijam Cię
ciałem
wyuzdania
i w gniewie

jak łania

eksponując w pozach upadłych anielic
myśli mego mniemania.

Dokonuję aktu
świętego
z całej siły swojej
i ze szczerego serca swego.
Bo jesteś mój -
naznaczony,
niewymyślony i
kategorycznie
spełniony
z woni
wiosennej akacji
ulepiony.

Jedyność Twoja
odbita w mych oczach i
jak pieczęć na policzkach
wypisana w malowidłach.
I bicia serc jednakowo takie same
gdy bębny tłuką w myśli uwikłane
gdy Ty 'Moim Drogim' a ja 'Twoja Miła'
gdy we mnie bez końca tkwi Twoja siła.

I tym 'Dzień Dobry'
słodycz zliże z Twego wnętrza
zdezynfekuje szeptem
by była bezpieczna,
by nie zanikła w burzach zimowych
w jesiennych deszczach i
pąkach kwietniowych.

Nim słońce wzejdzie
z ust puszczę ją błogo
na wiatr by
pofrunęła
nietknięta
i srogo
wróciła szeptem Twego imienia
w ramiona me twarde
rosą łez naznaczone
liśćmi wierzby słabej.

A gdy nagością duszy znów zwabie Twoje ciało
nie mów szeptem
tylko krzycz, że jeszcze Ci

za mało.