czekając na słońce

chyba znowu przyszłam za wcześnie
na cmentarzu snuje się mgła
i jakiś bezbrzeżny szept
między snem a milczeniem

i znicz jak list w butelce

nie ma Go tu
zmartwychwstał

w kącie oka lampka się tli
jak kwiat który zakwitł wbrew wszystkim
w pękniętej szczelinie muru
za którym zaczyna się wieczność

trzeba nam jak ziarno obumrzeć
by zacząć naprawdę żyć

tej prawdy nie da się ukryć
choćby pod najgrubszym kamieniem