Chwile bezczasu płyną ołowiem z nieba,
Chwile, co zduszone swym niewyżaleniem
Skuwają rozkwitłe ogrody brzemieniem,
A tam słonecznych rozśpiewań potrzeba!

Chwile bezczasu ciągną burze niewygrane -
Żadnymi czerniami poszarpanej struny,
Otyłe przekleństwem i zatruciem dumy
Nie runą - przyklękną i usną spłakane.

Chwile bezczasu gubią trwałość - same
Jak szybko wznoszące się mury cyklopa
Piętrują rozpacze w piekielnych okopach,

A łzy im cierpko, ciągle cementują...
Łzy, co spójrz, do ciebie się ciągną i snują
I gubią swe żale o milczenia ścianę!