Byłam żebraczka.

Od dzieciństwa zebrałam o bliskość, do dziś pamietam brak ciepła w domu, taka patologiczna rodzina z alkoholowymi ambicjami.

Niestety byłam wpadką, mogłabym mieć pretensje do świata tylko o co ? O życie czy o rodziców ?

Byłam spragniona miłości jak to każde dziecko a dostawałam próżność obojętność - bo rodzice woleli libacje.

Kiedyś mnie przygarnieto jak szczenię zbłakane.

Mieli pieniądze....

Kupić to mogli dużo lecz nie miłość czy bliskość. Niby kochali-Chuj nie miłość.

Żebranie o bliskość odbijała się w moich związkach. Kupywałam sobie miłość, przyjaźń prezentami, zamiast czułością i troskliwością,stając się ich sponsorką a nie partnerką życiową. Nie wiedziałam czym jest, miłość uczyłam się jej przez błędy dzieciństwa, rodziców i braku bliskości. Błądziłam całe życie słuchając innych czym jest miłość.

Czesto płakałam, że nigdy jej nie zaznam. Zaskoczę cię, odnalazłem Ją ale tylko w sobie.

Doceniam siebie mimo wad, szanuje Siebie za drobne gesty którymi po cichu zmieniam świat, doceniam Siebie za życzliwość, uczciwość i dobroć. Doceniam życie za codzienność która stała się pięknem bo otwieram oczy by widząc słońce tam gdy inni widza zimno.

Nie jestem żebrakiem - jestem miłością siebie.