Paryski błękit

Dziękuję, dziękuję, dziękuję... ;)

Niepowtarzalny...

Magiczny :)

Dziękuję droga, Kasiu.
Twoje słowa przywołują tyle cudownych wspomnień, które budzą mnie każdego, nie tylko sierpniowego poranka...
Twój tata musi być cudownym człowiekiem, domyślam się, że masz wiele z niego, a już na pewno tę poetycką duszę...
Mój tata, gdy czegoś nie rozumiałam, wkładał mi w rękę węgiel lub pędzel i kazał to namalować:) I tak zaczęłam widzieć obrazy ukryte pod słowami.
Dziś sama staram się je malować, choć zerkam też czasem tęsknie w stronę rzuconych w kąt pędzli...
Dziękuję Ci za komentarz, który przywołał tyle ciepłych wzruszeń...
Cudnego dnia...

To ciepło, ten zapach, to słońce, Beatko, przyniósł mi ktoś, kiedyś w sierpniowe popołudnie i położył na progu serca, a drzwi uchyliły się same...
Miło, że wyczuwasz ten klimat pod moimi, niedoskonałymi, słowami... ;)

Adnachiel, za każdym razem kiedy przychodzisz, słyszę w powietrzu ten szelest... :)
Dziękuję Wam za bliskie sercu komentarze:*

Piękny ten Paryż :) A że Bóg jest przyczyną wszystkiego co piękne, wiersz ten - jestem pewien - szeptały Ci do serca Jego Anioły.
Pełen jest blasku, wyjątkowy Giulietko. Gratuluję :*

Zapachniało wrzosami ciepłymi od słońca. Zniewala ten obraz, pełen światła, spokoju i zapachu. I tej ufności i wiary dla życia. Bardzo przypadł mi do serca. Zabieram Madziu.
Jest piękny :)

Tęsknota pachnie suszonymi wiankami, trafny komentarz Penelopo... ;)

Gerard, dla takich Dusz jak Twoja, warto tu być, wiesz, że dla Ciebie i wszystkich, którzy szukają radości z dzielenia się słowami, drzwi zostawiam uchylone...

Dziękuję Wam za nieustającą obecność...

Tylko Ty Madziu potrafisz przenosić utęsknione dusze w świat magii...Twoje metafory są jak skrzydła na trudne dni...

Pachnie tesknotą i spełnieniem.
Pieknie, pzdr.