Aniołysie

budzą mnie jak rozsypane kryształki
tupot stópek na drewnianej podłodze
i dźwięczny perlisty śmiech
ich lepkie od łakoci paluszki
gładzą mnie czasem po twarzy
gdy szare kruki trosk
spędzają mi z powiek sen

ktoś mi kiedyś powiedział
że to tylko kłopoty
a ja już od tylu lat
wpatruję się jak w niebo
w ich twarze

i się nie mogę nadziwić
jak bardzo zaufał nam Bóg
że zechciał się podzielić
melodią którą usłyszał
kiedy stwarzał gwiazdy i morze
a potem ją na wieczność zapisał
w rytmie bicia ich serc