Menu
Gildia Pióra na Patronite
Wiersz

przednówek

brałam je wszystkie
te niedole półżywe
i tuliłam do piersi jak matka
pierwszy krzyk

pielęgnowałam
uczyłam zakwitać
pomiędzy porami roku
i wstawać
po każdym upadku

i puszczałam te moje niedole
na wody szerokie
głębokie
a one wciąż wracają
z otwartymi ramionami
stęsknione.

83 962 wyświetlenia
973 teksty
64 obserwujących
  • 23 February 2021, 15:41

    Wyjątkowe, jak to u Onejki. :)

    od Naja i onejka
  • Naja

    19 February 2021, 18:52

    Z dziećmi z sierocińca mi się skojarzyło...
    Ach ta moja prawa półkula...😉

  • Adnachiel

    19 February 2021, 09:35

    Ostatnio nie miewam zbyt wiele czasu, by tu być, ale dla takich tekstów warto skraść światu choć chwilę :)
    Bardzo piękny wiersz. Mam ważenie, że trafia prosto w serce, a później przeszywa na wskroś.

    Miłego piątku! :)

    od Bromba
  • skrobek

    18 February 2021, 22:09

    Niedole są jak bumerang, zawsze wracają do domu 🤔