W niebycie

Brakuje szlachetnych emocji choć serce o nie woła.
Studnia pięknych uczuć wysycha, powtarzalność jest słona.
Obojętność wciąż dusi Życie, te jednak nie chce konac.
Monotonia truje powietrze, też chce się z Nim uporać.

Szukam piękna... Nie odnajduje go w blazeńskiej komercji.
Fałszywy lukier nie zdoła oszukać smaku percepcji.
Umieram w tej samotności, nierozumianej przez ogół.
Godzinami zamykam się sam w sobie, by poczuć spokój...