ZWOLNIJ

Bo w codzienności chodzi o to, żeby nie było
Tak zwanych i do bólu znanych pustych przebiegów.
Przechodząc obok ukochanej osoby
Nie zapomnieć powiedzieć, że jest najpiękniejszą,
Najcudowniejszą, najczulszą, najmądrzejszą,
Oazą dobroci i jeszcze oczywiście
Przytulić, pocałować, uśmiechnąć się.

Idzie o to w każdym darowanym naszemu życiu dniu,
Aby jak najwięcej dostrzec, zwłaszcza ludzi.
Obdarować uśmiechem, serdecznym spojrzeniem,
Skłonić głowę, podać rękę, zdjąć nakrycie głowy,
Pocałować w dłoń, jak przykazał Bóg
I jak nakazuje godność bycia człowiekiem.
Nigdy nie zapomnieć prostych oczywistych zwrotów
Szacunku i dobre życzenia zawierających,
Dzień dobry, Szczęść Boże, Cześć, Z Bogiem.
No i oczywiście oczywistością oczywistości
Jest odpowiedź na te serdeczne zwroty.
Kiedy trzeba zatrzymać się, wysłuchać,
Pocieszyć, doradzić, omodlić, nawet ponarzekać.

Dobrze jest w codzienności i dopomóc
Oczom wrażliwym rozumem, ćwiczonym
Codziennie w ukochaniu piękna natury
I dzieł ludzkich rozumów oraz rąk.
Zauważyć kwitnące piwonie i jaśminy w ogrodach,
W parkach, skwerach, nieużytkach
I tą rzeźbę na placu, i jeszcze te kominy
Elektrowni, ciepłowni, a i wierze kopalnianych szybów,
Wreszcie trzeba stanąć i posłuchać,
To nawet mało - zachwycić się należy
Gdy ptak świergoli na czubku świerka.
O! Wtedy życie człowieka, to widać,
Ono ma sens i chce się do takiego życia
Dołożyć swoje.