Jesienna dama
błysnęła rosa na szybie
przemoknięta od deszczu
rozżaliły się pomarańczowe liście
zabrakło im słońca oddechu
przyszła dumna i smutna jesień
skradła kolory tamtego lata, kwieciste łąki
zakochane motyle skryły się w kokonach
szarej nicości, wegetują do kolejnej wiosny
mgłą czarnego dymu bijącego z kominów
osnuła horyzonty miasta
odziana w kolorowy płaszcz
poświeciła ranną bryzą chłodu zielone chodniki
ciągle płacze, zrzuca swe ubranie
ale jakże zmienna uroda tej damy
nieraz błyśnie słońcem, rosieje nić babiego lata
a człek oszalały zapomina o zgryzocie przeszłości
i wiruje niczym spadające liście z drzew
szuka tej radości skrytej w jesiennej szarości
23 998 wyświetleń
235 tekstów
6 obserwujących
