błękitne niebo
spogląda w moje oczy
i obłoki daremnie szukają
odbicia szklanych sosen spod
wiatru wynurza się światło
mknie
poprzez przestrzeń
dodając niedopowiedzeń w załamaniach jestem
niedzisiejsza
niewczorajsza
którędy iść żeby droga była prosta
dom na skraju serca
woła ja
oddycham i oddechem się zachwycam
zaprzestań siły nie starczy
potrzeba nam pracy i innych słów
wieczność da się oszukać
poprzez małe kroki wgłąb innej wiary
wiem
nie winię nikogo jestem na obrzeżach miasta
latarnie świecą tylko mi znanym światłem
naświetla się obraz
przestrzeń
nigdy nie była tak przyjemnie mała
odpowiedź tak niewyszukana
powiedz - jestem ciekawa
8 July 2016, 14:13
To jak już będę stara to nie będę mogła używać tych zwrotów? :( Czy może wtedy będę nietypowa :)
8 July 2016, 07:06
Wierszyk nie jest zły -
typowizny :
błękitne niebo
oczy
niedzisiejsza - taka niedostosowana
wieczność
nie winie nikogo
