Ballada o kwitnących akacjach

Biały długi welon otarł się o niebo
w konarach prastarych akacji
perły na gałązkach -bogate słowiańskie
dumnie powiewały na zorzy

W suknie wystrojone niczym panny młode
w tańcu zatracone w pląsie błogim
za ponurą granią zachód słońcem mamił
pod jędrnym dębowym listowiem

W wąwozie za rogiem
półmrok w srebrnym borze
nad czasem zapłakał strapiony

I buki zamarły wsłuchane w nostalgię
co echem wygrywa w sitowiu

O dzielnym żołnierzu co lśni w polu chwały
o skromnej dziewczynie w alkowie
o bystrym ruczaju o słońcu co wstaje
nad ranem zza chmury na wschodzie