Biała dama zamknięta w duszy wspomnień przyodziana marzeniami z dawnych lat ... Pozostały tylko suche łzy, które dają posmak bólu straconego lata . Piękno zapomniane usychającego ogrodu gdzie zamknięty w sercu dnie klucz przepadł z porannym snem . Otula cię blady świt zimnym powiewem starości wołaniem echa serc co było, a nie jest snem pragnień woła w tą dżdżystą zimną noc ... a woń piękna pozostała w starej fotografii wyblakłej jak Ty . Pozytywki ton oplata wytrwale by nie pozwolić zapomnieć tego co było , a nie jest ... Damą w bieli już pozostaniesz utraconych chwil ...