Ludzkie ślady

Bez bieli policzków w objęciach
ust dotykiem
krwi kaligrafią w rumieniec
nie zapisaną kartą pozostawię cię
dłonie prawdy
jak spragnioną ziemię
czekaniem
błękitów bezchmurnego nieba
wpatrzonych w ciebie oczu
ulotnych słów
w ptasiej wędrówce ku krainom
twego zasłuchania
cisz rozgwieżdżonych w spełnienie
nocami wmilczania się w siebie
biciem serc
iskier nadziei
rozniecanych ciepłem oddechów
w ogień wiary
strug deszczu
wiosennych pożądaniem
zjesienniałych w pamięć
aż po śnieżną biel
chłodu rozstania
spisaną ostrzem bólu
w najtrwalszy odcisk człowieka w człowieku
śladów prawdy
zabliźnione rany.