poezja

balujesz na rurce
w świetle
ognistych oddechów
uwypuklone myśli płacą grosz
za poklask
pośród pustyni życiem toczysz dzban nadziei
a imię twoje brzmi
raz radość
raz
troska

nasion rozsiewasz setki
na swej podwalinie
rodzisz też ostre głowy do obrony
siebie
majestatyczna postać o lirycznych włosach
dramatem obudzona
na ziemi
i w niebie

wielu chciałoby nosić wiano
wieszczowej korony
topią się w zakamarkach samo zatwardzenia
lecz tylko kropla obudzi miliony
i dotknie krzyż poezji
a potem zbawienia.