Brudu miejskiego potępienie
„Bądźcie przeklęte, miasta- wy potwory
Co jak smoki dymią, jak demony trują
Wy nienaturalne, mechaniczne stwory
Co ludzką duszę swą szarością skują
Bo wasze kajdany pozornie kuszące
Ale iluzoryczna jest wasza wszechwładza
Bestie z was plugawe i deprawujące!
Które pokrywa brudu czarna sadza!
Uwolnię się od was, wy ciemiężyciele
Nie zabierzecie więcej ziemi lasom!
Ja i inni Natury przyjaciele
Zwrócimy się ku czystszym, bardziej przeszłym czasom!”
Bo tak mi tęskno do natury... Rok mamy pański 2012, a świat w gnoju skąpany i ludzkiej obłudzie... odejdź, ludzkości, i szczeźnij w ciszy i mroku...
9 March 2012, 13:24
Owszem, jest ludzka dusza bytem mocno egoistycznym i w sobie zadufanym. Pamiętać jednak należy, że nie trzeba wszak być skończonym egoistą- tak, jak nasza natura w siebie zapatrzona, tak bardzo altruistyczna być potrafi. ;) Wszystko zależy od nas.
9 March 2012, 07:21
Tak podczas lektury przyszła mi na myśl piosenka Dżemu „Lunatycy”. I śmiem twierdzić a może raczej domniemywać, że tak jak relacje międzyludzkie brudzi w największym stopniu zawiść i znieczulica, tak natura pokalana jest ludzkim egoizmem.
Dobry wiersz!
Pozdrawiam.8 March 2012, 23:16
Trafiło jednak na godnego siebie przeciwnika. Rozmawiasz, pani, z człowiekiem, którego powołaniem jest stawianie oporu. ;D
8 March 2012, 23:14
Racja, może dlatego właśnie mieszkam na wsi od jakiegoś czasu? ;) Napewno dla natury porzuciłabym miasto,gdybym miała jeszcze raz wybierać....
Miasto to cichy zabójca...
Również zabójca wrażliwości...