to wszytko nie ma sensu
A oto grób mojego serca, oto właśnie grób
Łzy lecą ciężkie jak ołów ukradkiem.. Znów...
Nadeszła chwila prawdy...jak ogień i lód
Zmieszane dwa żywioły... mieszkają we mnie tu
A serce krwawi...oczami...co łzy się tutaj zwią....
W myślach wszystkie Twe fotografie moje ręce drą...
Szkoda, iż teraz są one w sieci - a nie na papierze.
Może łatwiej by mi było... Choć sama w to nie wierze...
Doprawdy nie wiem gdzie szukać ukojenia...
Co zrobię, nic we mnie, w mej głowie to nie zmienia
Wciąż nie potrafię pojąć... Jak to jest między nami
Ze z dwojga ludzi bliskich...wrogami się stali...
Masz rację nie ma sensu żyć jeszcze tą nadzieją
Że coś się nam ułoży, a usta się uśmiechną
Na widok drugiej strony
Gdy rozdział nasz skończony...
Nie powiem że to nic... Nie rzeknę ani słowa
Tak bardzo chciałabym...zacząć wszystko od nowa.
Nie! Nie! Nie tak...znów cierpieć, i łzy lać strumieniami
To wszystko nie ma sensu.... Czas Zapomnieć...
I nie żyć wspomnieniami.
Asika
Autor
