Burza

A niebo jak wzburzone morze
chowa zachodzące słońce w chmurnym grobie
Z nieśmiałością ciemnieje, by za chwilę
z szałem gniewu burz pokazać siłę.

Piorun grzmoci w drzewo
Deszcz łez gniewnych w twarz zacina
wichura przeokrutny taniec języków swój zaczyna.

Łamie głowy, zgina dłonie
W myśli wpycha sny szalone
I tu - nagle - cisza, gwiazdy tylko
szepczą błyski, chmury nikną.