Nie będę jednym z załamanych żołnierzy...

A może by tak odkryć sobie nowe horyzonty!
Dać sobie nadzieję na lepsze jutro!
Zmienić swe nastawienie i w siebie uwierzyć?
Nie wolno wszystkiego jedną miarką mierzyć!

Nie piszmy w swych wierszach o smutnych chwilach.
Myślmy o tym, co daje nadzieję i wiarę
Uwierzmy w to, że na świecie są i piękne chwile!
Odrzućmy precz prawdy, które są stare!

Pokażmy drogę, by człowiek wierzył.
W to, że jest najlepszym stworzeniem Boga.
Nauczmy go patrzeć, widzieć i rozumieć.
Niech drogą ku prawdzie będzie jego droga.

Niech każdy człowiek nauczy się czytać między wierszami.
A nie ślepo wierzyć wszystkim ludziom dookoła.
Niech nauczy się myśleć, tworzyć – a nie żyć tylko marzeniami.
Niech dobro, szczęście, prawda go ku sobie woła.

Zostawmy w przeszłości, to co nas nie zadowalało.
Nie potakujmy temu, co nie czyni nam honoru.
Wszystko co było złe, w przeszłości zostało!
Nigdy nie budujmy swego szczęścia drogą z innymi sporu.

Każdy z nas idzie ku szczęściu własną ścieżką
Często pełną pomyłek, błędów, bezowocnych starań.
Lecz najgorsze jest, gdy w człowieku nie ma wiary
I on sam nie wie, co jest jego życia miarą.

Dlatego nasz dzień rozpocznijmy od podziękowania
Za to, co w naszym życiu jest pięknego.
A następnie rozpocznijmy jakieś działania,
Które będą krokami na zmianę „wczoraj” naszego.

Tylko ten kto idzie, w miejscu nie stoi.
Tylko ten, kto myśli, może jutro swe zmienić.
Tylko Ty jesteś dla siebie ostoją!
I pora nadeszła te prawdy oswoić!

Kierunek jest jasny – drogę wskazałeś!
Nauka napewno nie pójdzie na marne.
Jak prawdziwy przyjaciel wiarę mi dałeś!
Odgoniłeś ode mnie smutku chmury czarne.

Dziś jak dywizja pancerna prąca naprzód – idę!
Nie jestem już jednym z załamanych żołnierzy.
W jasnych kolorach swę przyszłość widzę!
Wygrywa ten, kto w siebie uwierzy!