A gdy zostaną ci już tylko wyblakłe, drżące słowa
Nawet najstarszej wyszeptanej spowiedzi,
Przerazi cię kiedyś serca własnego cisza grobowa.
Gdy czas rozproszy listy, nie szukaj w nich odpowiedzi.
W strzępach wyznań, co zwątpień szronem oprószone,
We wstęgach dymów świec modlitw dawno wypalonych,
W zamarzniętych przedwcześnie łez świetlistej koronie,
Nie szukaj spokoju oazy w śmierci oczach szalonych.
Nawet księżyc dziś obcym marzeń twych złodziejem.
Każda gwiazda niewzruszonym tęsknot złych strażnikiem.
I choć noc świadkiem serca, że wszytsko to złudzeniem,
Świt bolesnym świadectwem , że jesteś jego drżeniem.
15 January 2011, 23:46
Nic nie szkodzi Grzegorzu, nawet nie zauważyłam, nie byłam zbyt pilną uczennicą na łacinie, choć sentencji lubiłam się uczyć:)
15 January 2011, 23:37
... sorry... dawno nie używałem tej maksymy a, że nie dawało mi to spokoju to sprawdziłem... powinno być...
"Ad memoris et admonitum vitae"
15 January 2011, 23:35
Grzegorzu, dziękuję za czas poświęcony moim wierszom...
Cóż, czasem właśnie tęsknota jest bodźcem do pisania... i choć jestem raczej podgodnym człowiekiem, wiersze powstają w tej zapatrzonej w horyzont części duszy...
Pozdrawiam Cię serdecznie, spokojnej nocy.15 January 2011, 23:24
"Ad memoriae et admoniti vitae"
... tylko tyle mi przychodzi do głowy... muszę znaleźć trochę czasu na te wiersze... lecz dużo w nich tęsknoty... czasami za dużo...
:-(
29 October 2010, 10:07
Ewo, Aniu dziękuję serdecznie:)
Damianie... to dla mnie zaszczyt i radość, czytać takie słowa...
Pozdrawiam Was gorąco:)
28 October 2010, 23:38
Jak miło popatrzeć, jak z każdą literką, każdym słowem rozkwita piękno tej poezji... Miło poczuć jak pieści duszę delikatnością... przepiękny wiersz...
Czytając te słowa, drżenie mego serca dało znać o sobie i na oczach... Dziękuję, Madziu.Pozdrawiam Cię cieplutko i kradnę :)
28 October 2010, 19:41
popisuję się pod resztą
piękna gra słów i do tego głębiapozdrawiam ciepło :)