- Czekałeś na mnie.
- Jesteś niesamowicie przenikliwa. Widzisz, obudziłem się raniutko i stwierdziłem, że odjechałaś. Jak miło z jej strony, pomyślałem sobie, że nie budziła mnie dla takiego głupstwa jak zdawkowe pożegnanie, bez którego można się wszak doskonale obejść. Któż w końcu w dzisiejszych czasach żegna się lub wita, toż to nic innego jak przesąd i dziwactwo. Prawda? Obróciłem się na drugi bok i spałem dalej. Dopiero po śniadaniu przypomniałem sobie, że mam ci do powiedzenia coś niezwykle ważnego. Wsiadłem zatem na zdobycznego konia i pojechałem na skróty.
- A cóż takiego masz mi do powiedzenia? - spytała Visenna, podchodząc bliżej, zadzierając głowę, by spojrzeć w błękitne oczy, które zeszczłej nocy widziała we śnie.
Korin wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
- Sprawa jest delikatnej natury- rzekł.- Nie da się jej streścić w kilku słowach. Będzie to wymagało szczegółowych wyjaśnień. Nie wiem, czy zdążę przed zmierzchem.
- Zacznij chociaż.
- W tym właśnie jest kłopot. Nie wiem jak.
-Panu Korinowi brak słów- pokręciła głową Visenna, wciąż się uśmiechając.- Rzecz absolutnie niesłuchana. Zacznij więc, dajmy na to, od początku.
- Niezły pomysł- Korin udał, że poważnieje.- Widzisz, Visenna, minął już ładny kawał czasu, odkąd włóczę się samotnie...
- Po lasach i gościńcach- dokończyła czarodziejka, zarzucając mu ramiona na szyję.
Ufff...
Ah, zapomniałbym.
Andrzej Sapkowski- Droga, z której się nie wraca
;]