2. tylko celownik (komu? czemu?) kończy się na -om:
- przyglądać się komu, czemu? książętom, cielętom, książkom
A to nie dlatego, że w liczbie mnogiej rzeczowniki pisze się z "om"?

... moja "historyczka" w liceum śmiała się, że dużą część fonetycznych ( i gramatycznych ) zamienników "ą i ę" na "om i em", uznano za poprawne ( w latach 50-tych ubiegłego wieku ) ze względu na "wykształconych dygnitarzy partyjnych"...

;-)

gdzieś wyszperane, podczas pisania wypracowania ;p

Liczba pojedyncza:

M. cudzysłów

D. cudzysłowu (nie cudzysłowia)

C. cudzysłowowi

B. cudzysłów

N. cudzysłowem

Ms. cudzysłowie (nie cudzysłowiu)

W. cudzysłowie! (nie cudzysłów)

Liczba mnoga:

M. cudzysłowy

D. cudzysłowów

C. cudzysłowom

B. cudzysłowy

N. cudzysłowami

Ms. cudzysłowach

W. cudzysłowy

Zasada jest prosta, tylko niełatwa do zastosowania: ą, ę piszemy w wyrazach rodzimych i tam, gdzie się wzajemnie wymieniają (dąb - dębu). Tak... Ale kto wie, jakie wyrazy są rodzime, czyli rdzennie polskie?

Najprościej:
1. ę, ą piszemy na końcu w deklinacji (odmiana wyrazu przez przypadki, liczby i rodzaje):
- źrebię
- cielę
- pić wodę
- czytać piękną książkę
- ze mną
- moją

2. tylko celownik (komu? czemu?) kończy się na -om:
- przyglądać się komu, czemu? książętom, cielętom, książkom

3. w odmianie czasowników:
w 1. osobie liczy pojedynczej pisze się -ę:
- ja piszę, liczę, wezmę, zrobię,
w 3. osobie liczby mnogiej pisze się -ą:
- oni, one piszą, robią, liczą, wezmą,
w 3. osobie liczy pojedynczej pisze się -e:
- on, ona, ono umie, pisze, wie.