Są myśli, słowa nawet, które trzeba koniecznie głośno wypowiedzieć, aby nas straszyć przestały.

Z wszystkiego, czym kobieta obdarza, tęsknota jest jedynym czystym jej darem.

Tyle tylko wart przyjaciel w życiu, że się człowiek czasem z sumieniem własnym głośno i jawnie rozmówi.

Kobieta ma wprawdzie duszę, jak nam kościół wierzyć każe, lecz duszę swego stada, moralność atmosfery, jaka ją otacza, a zmysły swych wielbicieli.

Nieszczęścia, tak zwane życiowe, to starcie naszej upartej woli z naszym przeznaczeniem.

Żaden ojciec kaznodzieja tak nie grzmi na kobiety, jak człek oświecony, gdy w chwilach cielesnego przesytu chce oczyścić myśli z kobiecego ducha tkliwości, fałszu i mętu.

Serce kobiety doznaje w życiu więcej zawodów niźli jej nerwy. Ale te ostatnie bywają dla niej bardziej nieukojone.

Niech błogosławią kochankowie cyklopowe mury i czujne straże, bowiem tylko w przeszkód goryczy dojrzewa słodycz namiętności naszych.

Młodość nie powinna na naukę do grobów schodzić. To nie jest szkoła życia.

Literatura młodych jest jak młode wino. Cały smaczek w pierwszej fermentacji.

Króle tym okrzepłej na tronach siedzą, im gorliwiej pląta się u ich nóg chwalca z gęślą.

Cierpliwość i praca jednych uszlachetniają a drugich wzbogacają.