Artur w sypialni wykazywał, chłód kładąc się do łóżka, zapięty pod samą szyję w zielonej piżamie obok żony. Wprowadzało to ze strony Artura niezręczne napięcie. Sonia, żeby rozładować niepotrzebny stres w świetle poświaty księżyca, który ich trzymał w ryzach podświadomości — postanowiła spać nago.
Kładąc się obok męża od ściany, delikatnie ujęła dłoń Artura i objęła się nią w talii.
Artur natychmiast zasnął, Soni zrobiło się przyjemnie. Poczuła, że lubi dotyk jego dłoni i palców. Był taki ciepły i przyjemny. Miała nadzieję na coś więcej, ale usłyszała ciche pochrapywanie, jakby ktoś pompował koło. Artur już śnił w objęciach Morfeusza. Nazajutrz o dziewiątej rano nagle zadźwięczał domofon na ścianie w przedpokoju. Sonia pierwsza otworzyła oczy, domofon ponownie raz za razem natrętnie [...]

jest we mnie światło i cień mroczny
nie wiesz co jest tego powodem
bez przerwy uśmiecham się
wokół mnie widzą światło
może jestem aniołem a może...
uziemioną duszą w labiryncie
bezwładu podążam za banałem
co jest nieuchwytnym na etapie
od kiedy się pojawiłam
na tym pięknym świecie zza horyzontu
kim jestem...
nie odgadniesz

czuję się obco
więzy krwi
nie wrze nic
a mi zimno
z żadnej strony
nie chcą
a ja jak intruz
łączy nas
parantela

podążam wciąż za Tobą
stawiasz mur między mną
i własnymi problemami
z kamienną twarzą

nadrabiasz poczuciem humoru
przekraczając słowa
uciekasz w milczących
koncepcji jak don kichot

walczysz z wiatrakami
chcąc być promykiem
w mrocznym tunelu
statuą wolności
w puszce pandory