Na zewnątrz był wielki hałas, jakieś drganie wibrujące w powietrzu. Z początku myślałem, że to rzeka, ale po wybuchach śmiechu poznałem, że to tłum.

Bo miłość jest jak drzewo: sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz, na ruinie serca, dalej się zieleni.

Prawdziwa miłość nie ulega zobojętnieniu, cała jest z ducha, więc nie stygnie. Żar się spopiela, ale nie gwiazda.

Dziwne jest uroszczenie ludzi, którzy chcą, by miłość gdzieś wiodła.

U kresu życia - umrzeć znaczy odejść, u początku życia - odejść znaczy umrzeć.

Jeśli jesteś kamieniem - bądź magnesem; jeśli jesteś rośliną - bądź czułkiem; jeśli jesteś człowiekiem - bądź miłością.

Na pewnym szczeblu nędzy człowiek w swym odrętwieniu nie złorzeczy już złu i nie dziękuje za dobroć.

Na pewnym szczeblu nędzy panuje swego rodzaju upiorna obojętność i na istoty ludzkie patrzy się jak na larwy. Człowiek dla swoich najbliższych jest często tylko niewyraźną postacią cienia, ledwo majaczącą na mglistym tle życia i łatwo wchłanianą przez niewidzialne.

Nic nie tworzy przyszłości tak, jak marzenia. Utopia dziś, krew i kości jutro.

Miłość nawet wśród swoich smutków, sama w sobie jest pociechą.

Zrobić karierę - oto nauka, którą z góry, kropla po kropli, sączy nam zepsucie.

Powodzenie, ten sobowtór talentu, potrafi omamić nawet historię.

"Gdyby ani jeden człowiek na świecie nie kochał, słonce by zgasło"

Kobieta, która ma jednego kochanka jest aniołem, która ma dwóch jest potworem, która ma trzech jest kobietą.