Niech społeczeństwo zawsze zrobi dla jednostki tyle, co natura.

Był to jeden z tych ludzi, […] o których można by powiedzieć, że są z drewna: palą się z jednej strony, a z drugiej są zimni.

Niejeden morderca z rozstajnych dróg, gdyby nim lepiej pokierowano, byłby najdoskonalszym obywatelem.
Tę głowę człowieka z ludu uprawcie, wykarczujcie, podlejcie, zasiejcie, oświećcie, umoralnijcie, wykorzystajcie - a nie będziecie musieli jej ścinać.

Na zewnątrz był wielki hałas, jakieś drganie wibrujące w powietrzu. Z początku myślałem, że to rzeka, ale po wybuchach śmiechu poznałem, że to tłum.

Bo miłość jest jak drzewo: sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz, na ruinie serca, dalej się zieleni.

Prawdziwa miłość nie ulega zobojętnieniu, cała jest z ducha, więc nie stygnie. Żar się spopiela, ale nie gwiazda.

Dziwne jest uroszczenie ludzi, którzy chcą, by miłość gdzieś wiodła.

U kresu życia - umrzeć znaczy odejść, u początku życia - odejść znaczy umrzeć.

Jeśli jesteś kamieniem - bądź magnesem; jeśli jesteś rośliną - bądź czułkiem; jeśli jesteś człowiekiem - bądź miłością.

Na pewnym szczeblu nędzy człowiek w swym odrętwieniu nie złorzeczy już złu i nie dziękuje za dobroć.

Na pewnym szczeblu nędzy panuje swego rodzaju upiorna obojętność i na istoty ludzkie patrzy się jak na larwy. Człowiek dla swoich najbliższych jest często tylko niewyraźną postacią cienia, ledwo majaczącą na mglistym tle życia i łatwo wchłanianą przez niewidzialne.

Nic nie tworzy przyszłości tak, jak marzenia. Utopia dziś, krew i kości jutro.

Miłość nawet wśród swoich smutków, sama w sobie jest pociechą.

Zrobić karierę - oto nauka, którą z góry, kropla po kropli, sączy nam zepsucie.