Pustkowie nie zna słów.
Niezapisane stronice ciągną się na wszystkie strony!
Natrafiam na ślady sarnich kopytek w śniegu.
Mowa, choć żadnych słów.

Bycie cały czas widocznym – życie
pod obstrzałem wielu oczu –
musi dawać specjalny wyraz twarzy.
Twarz obłożoną gliną.

Łatwo kochać fragmenty
które były długo w drodze.
Inskrypcje na dzwonach kościelnych
i przysłowia w poprzek świętych
i wielotysiącletnie nasiona.

Dwie prawdy zbliżają się do siebie. Jedna od wewnątrz, druga z zewnątrz,
a w miejscu ich spotkania można ujrzeć siebie.