Jestem dorosłym dzieckiem alkoholika (DDA), które w wieku 23 lat zakochało się w innym DDA. Do 1980 roku nie mieliśmy pojęcia, że dorastanie w domu alkoholika może ukształtować i ukierunkować sposób prowadzenia przez nas relacji w życiu dorosłym. Uważaliśmy, że to, co wydarzyło się w przeszłości, jest w niej hermetycznie zamknięte. Okazało się jednak, że nie ma nic dalszego od prawdy. To właśnie te wczesne doświadczenia formują matrycę neuronalną, według której działamy przez resztę życia. Zakochanie się w moim mężu przyszło mi bardzo łatwo. Nie wiem, czy zabrało więcej niż sześć sekund. Żyć długo i szczęśliwie to było jedno z najtrudniejszych przedsięwzięć, jakiego się kiedykolwiek podjęłam, i jedna z najlepszych rzeczy, na jakie kiedykolwiek się porwałam. Bliskość z towarzyszącymi jej uczuciami bezbronności i zależności wyciągnęła na powierzchnię wszystkie moje lęki, niezagojone rany oraz rozpaczliwą nadzieję, którą w sobie nosiłam.

W miłości tkwi więc zarówno okrucieństwo, jak i lekarstwo. Gdy nasze serca krwawią z powodu rozczarowań czy straty, miłość daje nam pocieszenie i przywraca równowagę. Strach uruchamia w nas reakcje samoobronne, takie jak walka (gniew, wściekłość), ucieczka, (oddalenie się, zerwanie więzi) lub zastygnięcie, natomiast miłość i troskliwość koją nas i przywracają nam stan równowagi. Nieustannie przebiegają w nas procesy zaleczenia się mniejszych lub większych urazów, w których uszczerbku doznało poczucie tożsamości, wyczucie relacji międzyludzkich, poczucie porządku własnego i świata.