Jak do tego doszło, że nasze wygodnie urządzone społeczeństwo utraciło zmysł wartości prawdy? Życie stało się tak łatwe, że sądzimy, iż można się już bez niej obejść. Kłamca nie potrzebuje już się obawiać, że jego kłamstwa doprowadzą go do śmierci głodowej. Gdyby życie było nieco trudniejsze i ktoś, komu nie można zaufać, niełatwo znajdowałby pracę i poparcie u ludzi, może nie oszukiwalibyśmy tak beztrosko siebie i innych.

Każdy sen jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.

Jedynie krótki czas młodości uzmysławia nam, jak mogłaby wyglądać szczęśliwa wieczność.

Płomienie nadal ich ściskały jak żywe, obdarzone zmysłami istoty ogarniętej żądzą mordu.

O tym, co postrzegamy zmysłami, możemy mieć tylko złudne pojęcie. Pewną wiedzę możemy osiągnąć o tym, co postrzegamy rozumem.

Jedynie ludzie aktywni oraz ich zmysł walki i bezwzględność pchają życie do przodu, ale tylko ludzie bierni, ich cierpliwość i dobroć podtrzymują je i sprawiają, że jest możliwe i do zniesienia.

Sen, każdy sen, jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.

Jak możesz mylić moment zachwyconej miłości, która pali ci trzewia wonią kadzidła, z rozpasaniem zmysłów, o których wiesz, że z siarki.

Chociaż cieszę się zmysłowymi przyjemnościami, mam tę pewność, że nie jestem nimi owładnięty.

Na ogół nie uzmysławiamy sobie w pełni, od ilu ludzi zależny jest zwykły dzień naszego życia i czym grozi przerwanie łańcucha wzajemnych usług.

Jedynym źródłem i kryterium poznania rzeczywistości są zmysły.

Jedni kochają do utraty zmysłów, inni dopiero po ich utracie.

Chłód zmysłów nie przeszkadza bynajmniej rozpalać się głowie.