Człowiek - jest to święta rzecz, której krzywdzić nikomu nie wolno.

Gdy powiedzieć "Nie ma świętych", obrażają się nawet ateiści.

Nietrudno wyobrazić sobie wszystkie przedziwne skutki, jakie potrafią wywołać moce wyobraźni i niezachwianej ufności, zwłaszcza kiedy określają stosunek między leczącym a leczonym. Uzdrowienia przypisywane wpływowi pewnych relikwii są w istocie zaledwie dziełem inspirowanej nimi wyobraźni i ufnej wiary. Znachorzy i filozofowie wiedzą dobrze, że gdyby kosteczki świętych zamienić na zupełnie inne, chory zazna jednakowo dobroczynnych działań, póki wierzyć będzie, iż chodzi o najprawdziwszą relikwię.

Dajcie żyć po swojemu grzesznemu, a i świętym żyć będzie przyjemnie.

Trzeba zawsze pamiętać o pasji: bez pasji nie ma sztuki; sztuki nie ma bez ryzyka. [...] W sztuce nie ma spokoju. Jako artysta pan spokoju nie zazna nigdy, a wyrzec się świętej sztuki dla powszechnego spokoju jest zbrodnią.

Święty to ten, kto żyje godnie. Wystarczy zrozumieć i stale pamiętać o tym, że jesteśmy tu nie bez powodu i mamy do spełnienia pewną powinność. Wtedy możemy się śmiać z naszych wielkich i małych cierpień i iść przed siebie bez lęku, ze świadomością, że każdy nasz krok ma sens.

Stale chcesz być święty - nie można inaczej -
Człowiek wtedy największy,
gdy przed Bogiem płacze.

Śmierć dzieli zmarłych na trzy kategorie: świętych, świętej pamięci i takich, bez których mamy wreszcie święty spokój.

Kiedy natura niewieścia, z przyrodzenia jakże przewrotna, wznosi się do świętości, wówczas zdolna jest stać się najwznioślejszym nośnikiem łaski.

Człowiek chce być świętym i chce być diabłem, a za każdym razem, gdy zamknie oczy, widzi siebie w bardzo udanej postaci, widzi siebie, jakim nigdy być nie może... Ponieważ nie zawsze można zamknąć oczy, rodzi się najprawdziwsza troska, ból serca, ból świata.

Różnica między grzesznikiem a świętym polega na tym, że święty ma zwykle ciekawą przeszłość - grzesznik zaś przyszłość.