Niepokoić się o młodych to obowiązek starych - powiedział Bibliotekarz. - A zadaniem młodych jest lekceważyć niepokój starych.

Być może miłość postarza nas przed czasem, albo odmładza, kiedy po młodości nie ma już śladu.

W dzieciństwie i młodości człowiek uczy się swoich możliwości, na starość - ograniczeń.

W młodzieńczej twarzy lubię to właśnie, że zagraża jej starość, a w uśmiechu - że jedno słowo może go przemienić w łzy.

Czego chce ten przechodzień? Dlaczego żyje? A to dziecko i jego matka, a ów starzec?
W czasie tej przeklętej przechadzki nikt nie znalazł łaski w moich oczach. Wstąpiłem wreszcie do masarni, gdzie na haku wisiało coś przypominającego półtuszę wołową. Na ten widok o mały włos nie zaszlochałem.

Mając tyle lat, ile mam dzisiaj, traktowałbym Jezusa, nawet u schyłku jego trzydziestotrzyletniego życia, jak smarkacza, jak rozhisteryzowanego narwańca.
[...] I co się stało z Józefem? Ostatni raz słyszymy o nim, kiedy Jezus ma 12 lat - potem cisza. Nawet jeżeli nie był ojcem Jezusa, mogliby przynajmniej powiedzieć, że umarł albo uciekł, albo że go strartował spłoszony osioł - cokolwiek.
Dalej - wesele w Kanie. Maria ma 46, może 47 lat - dobry wiek dla kobiety, jest w pełni dojrzała, a jeszcze brak oznak starości. I ta Maria pcha Jezusa w objęcia kariery, chociaż on nie jest jeszcze gotowy - chce się popisać przed znajomymi, jakiego ma supersyna. Ciekawe czy w domu wykonał parę sztuczek dla wprawy.
A może Maria miała po prostu dość tego, że trzydziestoletni synalek obija się bezczynnie w domu?

Prawdziwą jego chorobą była starość, a ze starości nie można wyleczyć.

Wiesz co jest największą tragedią tego świata? Ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć.

Domy starzeją się zdradliwie, starość lęgnie się w nich pokątnie, a potem niepostrzeżenie anektuje kolejne połacie, starość domów wymyka się spod kontroli, przestaje być widzialna dla domowników, za to podejmowani goście czują ją już u progu w smrodzie stęchlizny.

Nie mieli pomysłu na starość, tak jak wcześniej nie mieli pomysłów na życie.

Nie ma co się tak do starości spieszyć. Sama przyjdzie. [...] Spodziewa się jej człowiek, a mimo to czuje się zaskoczony. Nie ma w człowieku zgody na starość.

Jesteśmy po to, aby się starzeć, wątleć, chorować, na przekór całej medycynie.

O młodych mówiło się, że to oni zbudują nowy lepszy świat. [...] Zawsze tak się mówi, po czym młodzi się starzeją i zostawiają następnym młodym ten sam świat, który oni zastali. Świat nie da się tak łatwo ruszyć z miejsca.