Czyż dobro przeżyte snem nie jest? Kto do tryumfów miał prawo, ten musi szczęścia wspomnienie smutną pewnością opłacić, że wszystko, co przeżył, snem było!

Dano nam sen, abyśmy pamiętali o życiu, i śmierć, abyśmy zapomnieli o śnie.

Śnił sen [...]. Ten, w którym miał w kieszeniach tyle złota, że musiał zatrudniać dwóch ludzi, by podtrzymywali mu spodnie.

A kiedy zasypiamy, we śnie widzimy rozstanie. Ale to dobry sen, ale to dobry sen, bo się budzimy z niego.

Budzić się rano i starać się odtworzyć sen po to, żeby uporać się z podejrzeniem, że sen powiedział o nas więcej, niż chcemy na jawie wyznać.

Każdy sen jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.

Każdy dzień to odrobina życia: każde przebudzenie, to odrobina narodzin, każdy poranek, to odrobina młodości, każdy sen zaś, to namiastka śmierci.

Sny mają swój własny rytm. U każdego inny. Wszyscy jednak śpimy w rytmie, jak żyjemy w rytmie. Nie da się oddzielić snu od życia.

[...] Jednak miłość nie daje i nigdy nie dawała szczęścia. Wręcz przeciwnie, zawsze jest niepokojem, polem bitwy, ciągiem bezsennych nocy, podczas których zadajemy sobie mnóstwo pytań, dręczą nas wątpliwości. Na prawdziwą miłość składa się ekstaza i udręka.

Jeśli muzyk spędza bezsenne noce tworząc wielkie dzieła, jest to piękna bezsenność.

Sen staje się śmiercią. Milczenie wybucha szlochem milczenia.

Miłość, sen i śmierć przychodzą pomału, schwyć mnie za włosy i mocno pocałuj.

Ludz­kość po­dobno od nie­pa­mięt­nych czasów śni o lataniu. Istotnie, źródła tych marzeń sięgają przod­ków czło­wieka, u któ­rych najczę­ściej wystę­pował sen o spada­niu z gałęzi.

Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał.