Jak wyjaśnić, że fakt, iż nie istniało się uprzednio, że gigantyczna nieobecność poprzedzająca narodziny nie wydaje się nikomu przeszkadzać, ten zaś, kto się nad tym zastanawia, nie przejmuje się ponad miarę?

Dziś rzeczywistą głową rodziny jest ten, kto decyduje, na jaki program nastawić telewizor.

Każdy dzień to odrobina życia: każde przebudzenie, to odrobina narodzin, każdy poranek, to odrobina młodości, każdy sen zaś, to namiastka śmierci.

Mąż: człowiek, który nigdy nie pamięta o twoich urodzinach, ale w towarzystwie chętnie wymienia twój wiek.

Szczęściem jest posiadanie dużej, kochającej, dbającej i bardzo blisko ze sobą związanej rodziny - tyle, że w innym mieście.

Małżeństwo i rodzina są tylko i wyłącznie tym, co sami z nich czynimy.

Aby spojrzeć prawdzie w oczy, musimy przebić się przez pancerz własnego egocentryzmu. Tak, nie jestesmy wcale różni. Cokolwiek uczyniła jedna z ludzkich istot, zalążek tego drzemie również w nas. Wiara w wewnętrzne predyspozycje podtrzymuje fałszywą dychotomię my-oni, gdy tymczasem musimy sobie uświadomić, że sytuacja w każdym momencie może wywrzeć na nas tak silną presję, że przestanie się liczyć wszystko inne: wartości, historia, bilogia, rodzina, religia.

Nie można wskazać tak nieszczęśliwej rodziny, żeby nie znajdowała pociechy w istnieniu jeszcze nieszczęśliwszej.

Konflikt, który tkwi w samej strukturze grupy rodzinnej, wynika stąd, że młodzi chcą się z niej wydostać, a starzy pragną ich w niej zatrzymać.

Każda rodzina tai w sobie swoiste niezadowolenie, które zmusza do ucieczki każdego jej członka, dopóki posiada on jakąkolwiek siłę żywotną.