Wiersz jest spełnioną miłością pragnienia, które pozostaje pragnieniem.

Jestem niezdolny do mądrości, a jednak mam wielkie pragnienie mądrości.

Nie wszystkie miłości były na tyle atrakcyjne, by warto je wspominać. Ale każda zostawiała takie samo uczucie pustki i niepokoju. Że oczkiwanie nigdy się nie spełnia i że pragnieniami kierują złudzenia. Wstydu, że własne i cudze słowa tracą nagle wartość.

Większy mam szacunek dla człowieka zawiedzionego w swoich pragnieniach, nieszczęśliwego w miłości, desperata, niż dla chłodnego mędrca, dumnie i odpychająco niewzruszonego. Nie wyobrażam sobie świata bardziej antypatycznego niż ten, w którym byliby sami mędrcy.

Nawet wtedy, gdy chcesz umrzeć, czujesz jakiś ukryty żal z powodu tego pragnienia. Chcę umrzeć, ale przykro mi, że chcę. Doznają tego uczucia wszyscy, którzy oddają się na łaskę nicości.

Człowiek nie jest istotą, którą tworzy potrzeba, lecz istotą, którą tworzy pragnienie.

Długoletnie błądzenie w ciemnościach w poszukiwaniu prawdy odczuwanej, lecz nieuchwytnej, głębokie pragnienie oraz przeplatające się ze sobą okresy wiary i zwątpienia, które poprzedzają jasne i pełne zrozumienie, znane są wyłącznie tym, którzy sami ich doświadczyli.

[...] należy ulegać swoim pragnieniom wtedy, kiedy nadchodzą, i nic nie odkładać na później.

Serce pojemne jak przedwojenna wanna i pragnienie, by ją wypełnić.

Pragnienie bycia kimś innym to marnowanie osoby, którą się jest.

Pragnienie mężczyzny zwraca się ku kobiecie, pragnienie zaś kobiety rzadko zwraca się ku czemuś innemu niż ku pragnieniu żywionemu przez mężczyznę.

Pragnienia zawsze pozostają niespełnione. Czyż raz spełnione, nie przestają być pragnieniami?

Jedynym prawdziwym przewodnikiem jest serce. Nie pomoże ci nic, prócz przemożnego pragnienia.