W pojednaniu musi być jeden cel, mianowicie dobro Ojczyzny i poszanowanie godności ludzkiej. Jeżeli wyciągasz rękę do pojednania, nie trzymaj w niej narzędzi do zadawania cierpienia i bólu.

Pamiętasz, jak lubiłem Platona. Dziś wiem, że kłamał. Bo w rzeczach ziemskich nie odbija się ideał, ale leży ciężka, krwawa praca człowieka. To myśmy budowali piramidy, rwali marmur na świątynie i kamienie na drogi imperialne, to myśmy wiosłowali na galerach i ciągnęli sochy, a oni pisali dialogi i dramaty, usprawiedliwiali ojczyznami swoje intrygi, walczyli o granice i demokracje. Myśmy byli brudni i umierali naprawdę. Oni byli estetyczni i dyskutowali na niby. Nie ma piękna, jeśli leży w nim krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala.

Każdy ma swoje miejsce ulubione w dzieciństwie. To jest ojczyzna duszy.

Ojczyznę kocha się nie dlatego, że wielka, ale dlatego, że własna.

Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę.
Dulce et decorum est pro patria mori. (łac.)

Sztuką jest umierać dla ojczyzny, ale największą sztuką jest dobrze żyć dla niej.

Musicie ducha hartować, aby móc jak orły przelatywać w przyszłość Ojczyzny!

A jeśli komu droga otwarta do nieba,
Tym co służą Ojczyźnie.