Czy wystarczy odwrócić się tyłem do dramatu, by czuć się od niego uwolnionym? [...] A ty nie życzysz sobie widzieć piekła, w którym żyjemy, bo dobrze ci w złotej klatce.

Pamiętasz, jak lubiłem Platona. Dziś wiem, że kłamał. Bo w rzeczach ziemskich nie odbija się ideał, ale leży ciężka, krwawa praca człowieka. To myśmy budowali piramidy, rwali marmur na świątynie i kamienie na drogi imperialne, to myśmy wiosłowali na galerach i ciągnęli sochy, a oni pisali dialogi i dramaty, usprawiedliwiali ojczyznami swoje intrygi, walczyli o granice i demokracje. Myśmy byli brudni i umierali naprawdę. Oni byli estetyczni i dyskutowali na niby. Nie ma piękna, jeśli leży w nim krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala.

Życie jest dramatem i nawet istoty z natury swej najszlachetniejsze zaznać muszą goryczy kapryśnego i zawistnego losu.

W miłości nie ma dramatu, dramat jest tylko, gdy miłości nie ma.

W małżeństwie tylko pierwszych sześć tygodni to poezja. Dalej następuje proza, często z dramatycznymi akcentami.

Człowiek zbudowany jest z przeciwności, w tym całe jego dramatyczne bogactwo i urok.

Dramatem naszej epoki jest to, że głupota zabrała się do myślenia.

Do Marka Twaina przyszedł dziennikarz i powiedział, że słyszał, jakoby pisarz pracował nad wielkim dziełem dramatycznym. Chciał wiedzieć, jak daleko posunęła się praca. Twain odpowiedział:
- Może pan napisać w swojej gazecie, że piszę dramat składający się z czterech aktów i trzech antraktów, oraz że już ukończyłem wszystkie antrakty.

Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Mam uczucie, że zawsze gram epizody dramatyczne w jakiejś wielkiej farsie.

Jedyny dramat człowieka to brak stosunku do wieczności, do tajemnicy bytu.