Myśleć to co prawdziwe, czuć to co piękne i kochać co dobre - w tym cel rozumnego życia.

Człowiek jest wielki w rzeczach krańcowych: w sztuce, w miłości, w głupocie, w nienawiści, w egoizmie, a nawet w ofiarności - ale światu najbardziej brak przeciętnej dobroci.

Dobro nie istnieje inaczej, jak tylko jako konkretna dobroć i wolność konkretnego człowieka.

Człowiek jest takim drzewem, które czuje w sobie dobro i dlatego nie chce złych owoców rodzić.

Dużo łatwiej jest napisać dobrą sztukę niż ustanowić dobre prawo.

Światem rządzą czyny, nie dobre intencje, toteż jeden czynny grzesznik wart jest dziesięciu bezczynnych świętych i męczenników.

To, co ludzie nazywają dobrocią, trzeba trzymać w ryzach tak dokładnie, jak to, co nazywają niegodziwością.

Na snobie nie można polegać. Dzieło, które chwali, może okazać się dobre.

W dzisiejszych czasach można przeżyć wszystko z wyjątkiem własnej śmierci i przetrzymać wszystko z wyjątkiem dobrej reputacji.

Któż gwoli swej dobrej opinii nie poświęcił już kiedyś siebie samego?