Wielkość człowieka polega na jego postanowieniu, by być silniejszym niż warunki czasu i życia.

Jest na świecie jeden zawód, jedno jedyne powołanie – być dobrym dla drugiego człowieka.

Człowiekowi często zdaje się, że się już skończył, że się w nim nic więcej nie pomieści. Ale pomieszczą się w nim jeszcze zawsze nowe cierpienia, nowe radości, nowe grzechy.

Człowiek jest tajemnicą - z tajemnicy przybywa i w tajemnicę odchodzi.

Świat bez miłości jest martwym światem i zawsze przychodzi godzina, kiedy człowiek zmęczony błaga o twarz jakiejś istoty i o serce olśnione czułością.

Samo wdzieranie się na szczyt wystarczy, by wypełnić serce człowieka.

Nie ma wolności dla człowieka, jak długo nie pokonał on strachu przed śmiercią.

Nie każdy musi być wielkim człowiekiem - być człowiekiem to już bardzo dużo.

Ludzie sądzą, że zrobili dość nie zabijając nikogo. W rzeczywistości żaden człowiek nie może umierać w spokoju jeśli nie zrobił wszystkiego co trzeba, aby inni żyli.

Gdy się zobaczyło tylko raz piękno szczęścia na twarzy ukochanej osoby, wiadomo już, że dla człowieka nie może być innego powołania, jak wzbudzanie tego światła na twarzach otaczających nas ludzi.

Człowiek ma dwie natury: jedną własną, drugą przypisaną mu przez żonę.

Człowiek jest jedynym stworzeniem, które nie zgadza się być tym, czym jest.

Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

Człowiek to jest idea i idea mizerna od chwili, kiedy odwraca się od miłości.

Gdyby drzemiącą w człowieku bestię można było powstrzymać groźbą - nieważne: więzienia czy kary pośmiertnej - wówczas najwyższym emblematem ludzkości byłby pogromca cyrkowy z biczem w ręku, a nie pełen poświęcenia głosiciel prawdy.