Żeby być mężczyzną trzeba mieć jaja. Żeby być człowiekiem miłości, trzeba mieć jeszcze większe.

Człowiek nie jest istotą, którą tworzy potrzeba, lecz istotą, którą tworzy pragnienie.

Byle jaka dżdżownica, która uznałaby się za pierwszą pomiędzy równymi, natychmiast osiągnęłaby status człowieka.

Człowiek sądzi, że zbliża się do tego czy innego celu, zapominając, że w rzeczywistości przybliża się do celu właściwego, do rozkładu, będącego celem wszystkich innych.

Gdy nie ma się już ochoty żyć aktywnie, człowiek chroni się w muzyce, tej opatrzności abulików.

Każdy człowiek – człowiekiem. Nie – białym, czarnym, śniadym czy czerwonym.

Nie krytyk się liczy, nie człowiek, który wskazuje, jak potykają się silni albo co inni mogliby zrobić lepiej. Chwała należy się mężczyźnie na arenie, którego twarz jest umazana błotem, potem i krwią, który dzielnie walczy, który wie, co to jest wielki entuzjazm, wielkie poświęcenie, który ściera się w słusznych sprawach, który w swych najlepszych chwilach poznał tryumf wielkego wyczynu, a w najgorszych, gdy przegrywa, to przynajmniej przegrywa z odwagą, nie chcąc, aby jego miejsce było wśród chłodnych i nieśmiałych dusz, które nigdy nie poznały ani smaku zwycięstwa, ani smaku porażki.

Życie to tylko chemia. Tu kropla, tam strużka, a wszystko się zmienia. Niewielki łyk sfermentowanych soków i nagle człowiek zdolny jest przeżyć kolejne parę godzin.

Człowiek nie ucieknie od tego, że słyszy. Nie ucieknie od tego, że widzi. Choćby nie chciał słyszeć, widzieć.

Odkąd człowiek opuścił naturę, zgodził się tym samym na inny porządek. Gdyby żył dalej w naturze, natura by go pilnowała.

Czy możemy sobie postanowić, że będziemy sięgać po najważniejsze ze wszystkich spisanych orędzi, po Słowo Boże, Biblię Świętą, że będziemy ją poznawać i starać się do niej stosować? Na jej kartach znajdujemy rozwiązanie wszystkich problemów, jakie kiedykolwiek trapiły człowieka.