Ze stanu doskonałości nie wiedzie żadna droga w przyszłość; osiągnąwszy doskonałość można się tylko cofnąć.

Skala ludzkiej nikczemności jest tak nieograniczona, temperatura tak wysoka, pomysłowość tak oryginalna i urozmaicona, formy, w jakich objawia się, tak zaskakujące, że nikiedy cofamy się przed nią i czujemy, że jest to największa ludzka siła. Później przekonujemy się, że gdziekolwiek naciera ludzka nikczemność, tam natychmiast pojawia się ludzka pomoc. Najczęściej ów zamysł pospieszenia z pomocą jest bardziej nieudolny niż nikczemność, bardziej tchórzliwy i niezdecydowany. Trudniej jest zorganizować energię pomocy. Ale zjawia się, nieproszona, niekiedy bardzo zawstydzona, i naraz zmuszony jesteś dostrzec, że w obliczu nikczemności budzi się w człowieku gotowość pospieszenia z pomocą. Czasami za późno. Czasami niedoskonale. Jednak w końcu tryumfalnie. Przekonałem się o tym.

Przeklęty bądź, zegarze, w którym czas nie może być cofniony.

Lecz wkrótce owładnęło nim okrutne i dominiująco jasne poczucie rzeczywistości: już nie można się cofnąć.

Świat istnieje tylko dzięki temu, że zawsze za późno się cofać.

Drażnię się z bogami i ze sobą samą, to wychylając się, to cofając i znów wychylając nad przepaścią. Zemszczę się na bogach, przejmując kontrolę nad własną śmiercią. Sama przetnę nić, do której przecinania uzurpują sobie wyłącznie prawo boskie prządki, utkam na nowo własne przeznaczenie, jak druga Penelopa.

Marzę o cofnięciu czasu. Chciałbym wrócić na pewne rozstaje dróg w swoim życiu, jeszcze raz przeczytać uważnie napisy na drogowskazach i pójść w innym kierunku.

Lepiej bez celu iść naprzód niż bez celu stać w miejscu, a z pewnością o niebo lepiej, niż bez celu się cofać.

A u mnie słowa się nie liczą. Ja nie kocham słowami. Nie lubię słów, niektóre są chyba tylko po to stworzone, żeby je cofać. Między innymi po to stworzone jest „kocham”.

Czas - bezlitosna potworność. Lecą godziny, dni, tygodnie, bez znaczenia i wagi, aż raptem sekunda i okazuje się, że nie sposób jej cofnąć, nie sposób wymazać.

Życie zawsze wychodzi nam na przeciw z zaproszeniem: "Chodźcie, zobaczycie jak cudownie jest żyć." A co my robimy? Cofamy się i robimy mu zdjęcie.

Życie zawsze wychodzi nam na przeciw z zaproszeniem: "Chodźcie, zobaczycie jak cudownie jest żyć." A co my robimy? Cofamy się i robimy mu zdjęcie.

Zanim marzenie się spełni, Dusza Świata pragnie poddać próbie to wszystko, czego nauczyłeś się w drodze. Jeśli tak czyni, to nie powoduje nią złośliwość, ale chęć, byś zgłębił nauki, których doświadczasz idąc tropem marzeń. I wtedy właśnie większość ludzi wycofuje się. W języku pustyni to tak, jak umrzeć z pragnienia w chwili, gdy na widnokręgu widać już palmy oazy.

Ja nie kocham słowami. Nie lubię słów, niektóre są chyba tylko po to stworzone, żeby je cofać. Między innymi po to stworzone jest "kocham".