Jedyna walka toczy się w ciemnościach. Zwycięstwo odnosi się zawsze na ich skraju.

Tylko w milczeniu słowo, tylko w ciemności światło, tylko w umieraniu życie: na pustym niebie jasny jest lot sokoła.

Długoletnie błądzenie w ciemnościach w poszukiwaniu prawdy odczuwanej, lecz nieuchwytnej, głębokie pragnienie oraz przeplatające się ze sobą okresy wiary i zwątpienia, które poprzedzają jasne i pełne zrozumienie, znane są wyłącznie tym, którzy sami ich doświadczyli.

Kiedy zaglądasz do jaskini, z początku widzisz bardzo niewiele. Ale kiedy przyzwyczajasz się do ciemności, widzisz coraz więcej. A jeśli odważysz się zostać tam wystarczająco długo, w końcu zobaczysz wszystko.

Powinieneś milczeć, ale nie tak jak ktoś, kto milczy z przymusu albo z pychy, z pogardy; do tego nie masz prawa, bo jesteś człowiekiem i twoi bliźni mają prawo prosić cię, byś odpowiedział na ich pytania. Masz tak milczeć, jakbyś czegoś strzegł. I rzeczywiście, kto milczy odpowiedzialnie, zawsze coś zachowa: tajemnicę, pozycję, świadomość ludzkiej kultury. Lecz niekiedy musisz też mówić, musisz zrzucić ciemny płaszcz milczenia, musisz nago wyjść na arenę, z prawdą w ręku - jedyną bronią stosowaną dla rycerskiego turnieju. Jeżeli ktoś przeczy prawdzie, ty nie masz prawa milczeć.

Życie jest krótkie, zatem nie pozostało nam wiele czasu na to, aby rozradować serca tych, którzy razem z nami podążają ciemną doliną.

Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanem graniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym,z odzyskaniem indywidualności. Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności,w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.

Woda w naczyniu lśni, woda w morzu jest ciemna. Małe prawdy wyrażają się jasnymi słowy. Wielkim prawdom towarzyszy wielka cisza.

Świat stworzony jako dobry uległ zaciemnieniu na skutek wolnych aktów stworzonych istot. Obecnie jest miejscem próby, którą przechodzą ludzkie dusze.

Ludzie są jak rzeki.
Woda we wszystkich jednakowa, ale rzeka może być wąska, bystra, szeroka, spokojna, leniwa, ciemna, mętna, czysta. Tak samo jest z ludźmi.

Kiedy miałem od 16 do 20 lat to zawsze trenowałem więcej. Często, kiedy biegałem, było już ciemno i padał deszcz, było strasznie, ale wtedy wyobrażałem sobie jak strzelam bramkę w najbliższą sobotę. Jeśli rzeczywiście ją strzeliłem, mój ojciec przypominał mi po meczu, że to dzięki tym kilku dodatkowym przebieżkom, które sobie zaaplikowałem.

Celem ich było pospolite życie, głuche i ciemne jak grób i grób też tkwił na końcu tej drogi.

Stojący obok człowiek był jak zjawa, blady i czarny anioł stróż, który wyłonił się z ciemności, aby ją uratować.