nie miałeś wdzięku ni blasku
widziałam we śnie Twoje blizny
i wbite w powieki ciernie
i twarz
moim złem przeoraną

patrzyłeś na mnie z krzyża
najpiękniejszym ze spojrzeń

więc zdejmuję sandały i płaszcz
i wspinam się po śladach gwoździ
do nieba Twoich ran

i pójdę za Tobą wszędzie
by kiedyś złożyć głowę
jak wotum
na szafocie Twych ramion

Po raz ostatni
Zacieram po sobie ślady
Oddając uczciwie puste pół szafy

Zabieram sen
Pewność i spokój
Choć sam ich nie odnajdę
W żadnej z walizek

Przymykam oko na twoje łzy
Próbując uciszyć
Drganie własnych powiek

pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości

Od samego rana
miałem taki zamysł
napisać tobie chciałem
wiersz biały

więc w śniegu po kolana
słów białych szukałem
znalazłem
dwa zaróżowione policzki.

z piór Anioła
został mi tylko szelest
spopielały jak
posiniaczone od upadania ciało

ale przynajmniej w tej
półciszy
od tygodnia nie padało

Strata nie owija w bawełnę
Pojawia się w miejsce tego
Kogo już nie ma
Tylko ona
Ma taki tupet

Milcząco obecna
Strata wskazuje
—
Wklęsłością pustki
Uwypukla brak

Strata mnie czule dotyka
Przywodzi na myśl obrazy
Dobre momenty
Śmiech
Który gorzko nam dzisiaj smakuje

… potem nastaje wieczór
układam dłonie do poduszki
miękka ciepła ciemność
otula nagie prawdy
i stopy

rozrastasz się we mnie w ciszy
złotem wypływasz z głębi
brudnych grzechów
w najczarniejszej cząstce mego istnienia
rozkwitasz

mój kwiat paproci
uśmiech dnia