Za oknem świat nie obłaskawia zielenią, odchodzi.
Drzewa stoją bezlistne. Nic nie mówią w czarnym chłodzie.

Nie mówią, lecz zrozumiała jest ich mowa umarła.
Przerżnął niebo ostatni błysk. Na korze krwisty szkarłat.

Jakiś mężczyzna krzyknął, kobieta mokrą gubi chustkę.
Pobiegli w lewo, w prawo. W tę samą, zimną, czarną pustkę.

Zabrakło powietrza. Świat zachwiał się w swym sensie, w bycie.
Za oknem, od wewnątrz, coś umarło. Życie.

Furia wypatrzona
Myślisz że twoja
Na bok się przekręca
Może ją zobaczysz po stronie wzroku
A może tylko cię zniechęca
Od Twojego kroku
Troszkę zanęca
Bo nie odda się nigdy cala
Co nie mała?
Wyuczona od podstaw
Jeszcze kroczek dostaw
W tym kloszu pełnym słów
Ty w milczeniu stoisz znów
I zakręci ci się w głowie
Jeśli na głos je wypowie
Zawsze do niej wróci
I spokój twój zakłóci

Nie zatrzymam myśli
ani uciekającego czasu
gdzie za moment
będę Twoją mamą

Odczuwam ekscytację
poplątaną z lękiem
czy zapełnie po brzegi
maleńkie serce

Miłością czy szczęściem
tak abyś mogła kruszyno
za parę lat szepnąć
że jesteś ze mnie dumna...

22.09.2021

jak na zielonych tratwach płyną
nici babiego lata
rozwichrzone misterium jesieni muska
perłami rosy po miodnych nawłociach
iskrzą i drżą w kołysce tych złotych dziewic

dalej dróżką pną się na wzgórze
platynowe mrozy
aż pod stopy zrudziałego modrzewia
przy pierwszym przymrozku rozrzuci igły
dzisiaj spogląda na urodzaj szarej renety
która pod ciężarem robaczywych owoców
garbi kark ku zielonej jeszcze ziemi

tuż obok drewniany dom
trzeszczy od nadmiaru dzikiego wina
owijam się w tę drzewną magię oddycham
razem z nią odpływa zmęczenie dnia

razem przeczekamy na przebudzenie

Rankiem zapukała do drzwi
Wprosiła się na herbatkę
Z miodem i imbirem parzyłam
I patrzyłam z kuchni ukradkiem

Włosy grzywki zmierzwione
Boki wygolone, z tyłu kitka długa
Cała w palecie barw
Wyglądała jak papuga
Sztuczne długie rzęsy
Wzrok mgłą zasnuty [...]

wczoraj jeszcze chabry widziałam
w twoich oczach
a ty wplątywałeś je w złociste warkocze
dzisiaj zapisuję wspomnieniami jesień
wciąż od nowa zaklejam puste koperty
nie odpiszesz
kiedy przychodziłeś milczałam
twoje spojrzenie
rozrzucało jaskry na bieloną ścianę
gorącą od letnich promieni
kiedy odchodziłeś chłodem powiało
a z nim wpadły liście do sieni
zamrożonych uczuć nic nie rozgrzeje
pozostały jak rozpostarte dłonie
butwiejących liści głaszczące ziemię

jutro znowu zapachnie konwalia
już bez ciebie

nie znali się z widzenia tylko
słów przeszli tam i z powrotem odyseje
po omacku co do łzy się rozkleili
prozą i wierszem
obu światom odwracali wzrok
gdy kreska po kresce
nadszedł ich czas na coś za coś

wzięli się z ziemi i chcą dobrze
wykorzystać swoje powierzchnie
łóżka czystszego nie będzie
a to nie grzech
że mają ochotę na kawałek człowieka

połamane skrzydła nie wzbiją się ku niebu
zgarbione na brzegu wartkiej wody
przyklękną bezdomne wiatraki

kamienne żarna
w ciemności będą mielić nicość
uschną bez wody
mętne wspomnienia

z tej mąki chleba nie będzie

głodne dzieże zaskrzypią pod ławą
podłogę przeciąg kurzem zamiecie
serca spiętrzy nadzieja
na wieczność

Promyk ognia
leniwie zatacza koła
spada na palące się drwa
w tym ogniu
tańczą iskry
przebierają nogami
roztaczają ciepło.

Czerwony kolor liści
ogrzewa serce
spala w nim tęskniące uczucie za wiosną
sprawia, że podziwia jesień

Po mojej stronie lustra wszystko wygląda jakby inaczej
wszyscy się mylą jak przestępcy w swoich zeznaniach
podążają nie swoją ścieżką do granicy cudzej cierpliwości
by dojść do wniosków, ze nie istniejemy bez cienia nadziei

Po mojej stronie lustra szuka się klucza w słowach
by niemoc mogła trafić do drzwi w moją ciemność
by wypowiedzieć niebu czarnej nocy dziurę i zawyć
by żal strzaskał serce o swój na szyi psi łańcuch

Po mojej stronie lustra chcę liczyć na człowieka
by ogromnie mała chwila była jak rok dla motyla
a promyk słońca nie załamywał w mętnych oczach
czasu przetrwania , głodu wiosny i życia co ucieka