Nominacje

W końcu pada.
Łapię w dłonie deszcz, krople chowam jak największy skarb. Dość już skarg zmęczonej ziemi, powtarzają się jak zdarta płyta. Zewsząd paruje, unosi się głęboki zapach geosminy, suchej trawy.
Stawiam kołnierz, w kieszeni płaszcza szukam ciepła. Na zmokniętych parapetach tulą się do szyb gołębie, w niedomkniętych furtkach zagubił się wiatr.
Z przyjemnością drżę. Dobrze, że w końcu chłodniej. Wystarczy tego ciepła, do opowiadania.

Sylwia Pryga

Pod księżyca poświatą
Swoją bliskość czujemy.
Splątani mgielną watą
Smak ust odnajdujemy.

Są w twoich oczach gwiazdy,
Wciąż iskrzą się jak dawniej.
Z nocnego nieba spadły,
Tkwią w twej źrenicy każdej.

Pod granatowym niebem
Czujemy serc rozmowę.
Skąd ten czar chwili - nie wiem,
Ale znam już swą drogę.

cisza przed brzaskiem
skąpana w niemy pejzaż
kropla rosy lśni

tysiąc oddechów w przyszłość
spijać ją

jeszcze jednym początkiem

i nie zadzierać głowy nad księżyc
gdy z gwiazd strącę niewinność
jej ufnego spojrzenia. na moje ślady
donikąd

chcę wstydzić się pocałunków
którymi dotykaliśmy bezszelestnie
nie-swoich warg

niby wszystko grało
ale dopiero przy tobie pokochałem

ciszę.

sztuka zwątpienia
sztuką prawdziwą się staje
w czasach pozorów
pobożności udawanej
pewności oszukanej
prawdy zakłamanej
czy jeszcze świat dostrzegasz
za mgłą ukryty?
czy wierzysz w coś dlatego…
że inni uwierzyli?

27.08.2020

Możesz najrzewniejsze wiersze pisać
o miłości wspaniałej i wiecznej
i cóż ci po nich, gdy cuchną zdradą, przebrzmiałym szczęściem
i marzeniami dawno już ściętej głowy

Możesz Bogu hołdy wielkimi literami składać
i świętych zapewniać, że mieli rację
i cóż im po tym, gdy to tylko puste słowa
jak echo, głuche na dziecka płacz

Wypaliłam się na czyichś ustach
gdzieś przelały się chmury
a moje serce ma rdzawy kolor
od stęchłych wspomnień

łoża nie miłości