Gdzie jest kwiat, który uschnął
Ptak, który nie doleciał do jutrzejszego świtu
Uśmiech, który zastygnął w wieczności

Pytam bo wczoraj choć przecież już przeszło
Przywarło do powiek wspomnień
i łez czystych jak źródło

Więc skoro minęło
Dlaczego jest pełne
A teraz umiera w nicości

Pytam gdzie jesteś atomie
co z Jego serca zabrałeś ostatnie bicie

Mówią, że Jesteś szczęśliwy
Moja wiara nie jest tak silna
W niebycie
Spowite mgłą zwatpienie

Nic stałego
woda i wiatr

nic trwałego
popiół i pył

nic wiecznego
ogień i lód

a przecież

zostaje ślad
na Księżycu
w pamięci
w sercu

Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką

w klatce z moich żeber
siedzi ptak
przeważnie jest bardzo cicho
- kiedy nie powinien
natomiast za każdym razem
kiedy potrzebuję jego lekkości
szybkości zadziorności
wtedy zaczyna dziko trzepotać skrzydłami
- jak wariat-
i opętańczo kwiczy przerażony
i muszę zapytać: [...]

Przyglądam się życiu przez kartki kalendarzy
ile już ich pożółkło
iloma czas mnie jeszcze obdarzy?

Przez okno na świat patrzę
i podziwiam wiosnę,
że rozmawia z ptakami
tak płynnie, radośnie

i, że lato zawsze gorące,
pięknie i skąpo ubrane [...]

jesteś wspomnieniem
co w pamięci plącze się bez celu
raz po raz zapala płomień
ledwie ciepły
od niepotrzebnych słów

bądź niepamięcią
żeby ukoić ból
poplątany w rozstajne drogi
miłością
której czas oderwał skrzydła

gdzie wierzba płacząca drogowskazem
a ja pogubiona
o drogę pytam cicho
kapliczkę przydrożną