Słowa literom nieznane
Wypowiadam je w ciszy
Bez Ciebie, bez wspólnych dni
Może je kiedyś usłyszysz

I sens czasem ich niewielki
Innym razem są jak głosu liryka
Pustką wypełnione
Zegar samotności w nich monotonnie tyka

Nauczyłem się lubić Twoją nieobecność
Gdy otaczam się bliskości z Tobą myślami
Gdzie widzę jak się uśmiechasz
Przemykając między słowami

Sprzeczności we mnie walczą
O chwili z Tobą mogę tylko marzyć
Jednak to, że Cię choć w ukryciu kocham
Mogło mi się przecież nigdy nie zdarzyć

Zapadłem się w tobie, jak w czarną dziurę,
Gdzie czas i przestrzeń się rozmywają w mgle,
Jakbyś była światłem, które mnie prowadzi,
Lecz jednocześnie ciemnością, co mnie ogarnia.

Twoje oczy jak ocean, w którym tonę,
Twój uśmiech jak promień, co rozświetla mrok,
Lecz twoja dusza jak labirynt, w którym błądzę,
Szukając wyjścia, aż do samego końca.

Jesteś jak stary dąb, mocny i dumny,
Ale jednocześnie delikatny, jak liść wiatrem poruszany,
Twoje ramiona jak skrzydła, które mnie otaczają,
Dając mi poczucie bezpieczeństwa i spokoju.

Zapadłem się w tobie, jak w labirynt bez końca,
Ale jednocześnie czuję, że znalazłem dom,
Tam gdzie twoje serce bije, tam gdzie jestem szczęśliwy,
Tam gdzie mogę być sobą i nigdy nie czuję się sam.