Mo­ja uliczka w tym świecie
mus­ka łagodne
cienie bla­dości w niemym cza­sie myśli,
uka­zuje sze­roki uśmiech
niczym mim na postumencie.
Dom wyodrębnia z nasze­go krajobrazu.
opływa fan­tazją wy­gięte ściany
kształtne­go widze­nie siebie.
Na białych rękach niesie,
i rzu­ca pod nogi
zmysłowe widze­nie od­na­lezionej drogi.
Tyl­ko to
spojrzenie,
mro­zi dźwięk rzu­conej monety.
zas­tygły czas w ciszy,
Po­kazując zasłonę
między na­mi a nimi...
między in­ny­mi zaułka­mi mo­jego czasu...
Liczę dni ,liczę godzi­ny i mi­nuty też
a ten czas i
tak nie płynie mą uliczką.....

boję się wierszy pozbawionych człowieka
gdzie dominują motywy roślinne i zwierzęce
odgłosy szarpią przez sen co jeśli
raj okaże się wystarczająco boski
bez tych dwojga

jak twoje ostatnie wiersze
powstrzymują się z bólu od życia
dopóki znów nie napiszesz prawdy
że nam się zdarzyło najbardziej
kochać po niedowierzanie człowieka

Droga do celu ma różne odcienie
Ciężka bywa i wyboista,
Błotem umaże, pod górkę prowadzi,
Bywa też prosta, sucha i czysta.
Młodość pokona każdą trasę
Poradzi sobie z zakrętami,
Kiedy przemija jest inaczej,
Każdy kamyczek uwiera na niej.
Gdy jesień życia powolutku
Podąża w nasze ludzkie progi
Niech już przed nami pozostaną
Tylko słoneczne, jasne drogi.

kiedy zjeżdżam ciemną windą pod ziemię
kiedy w mojej codzienności wchodzę pod wodę w kolorze mchu
ubrana w sukienkę w której dusi mnie jej czerń
nawet wtedy kiedy jestem na powierzchni i w pełnym słońcu
budzę się w mroku nocy jak nietoperz
wiszę głową w dół

kim są i skąd się wzięły te uwięzione kawałki we mnie
kim jest mój wewnętrzny nadzorca
jak mogę się stamtąd wydostać zdjąć uwieranie i wyjść na światło
raz zaczesuję na gładko włosy a raz je rozwichrzam
przyczerniam brwi i zawieszam na szyi [...]

Tak bardzo chcę zatrzymać
To, co pomogłaś mi znaleźć,
Uśmiechy szczęścia w chwilach,
W rytm deszczu wspólny taniec.
Nocne szukanie w gwiazdach,
Polowania na zdjęcia i grzyby,
W świat gdzieś bezkresna jazda,
Smutki widziane przez szybę.
Tak bardzo chcę nie zgubić
Wiary szukanej szmat czasu,
Miejsca w sercu dla ludzi, [...]

nie chcę być przymusem
a miłością dla Ciebie
chcę byś czuł uśmiech
słońca na całym sobie

nie chcę być chwastem
a tylko dobrą myślą
gdy nie wiesz do których
drzwi po ciemku zapukać

nie chcę być balastem
a plastrem na rany
i skrzydłami anioła
gdy tracisz grunt...

pod sobą

na poziomie komórkowym 
wiary w drugiego człowieka 
w życzliwość
w kulturę

o miłości i trosce
przestaję śnić... 
w ile wastw papieru trzeba włożyć serce
by nie oszalało z żalu?

23.09.2021

wołanie które w sercu się zrywa
nie jedno ma imię

lecz milczenia kaganiec
poszarpał mi skrzydła

i ludzkim spojrzeniem
kamienowany

już nie wzlecę

więc tej ciszy
szeptem budzić nie trzeba

bo żadnym głosem
i żadnym słowem

nie da się gwiazd
oderwać od nieba

zbyt wcześnie zło
odcisnęło piętno
świat stał się nagle
nieprzyjazny

wkraczając znienacka
w dorosłość trudno
odnaleźć się naprawdę

czym jest niesprawiedliwość...
a czym fałsz w żywe oczy... [...]

Za oknem świat nie obłaskawia zielenią, odchodzi.
Drzewa stoją bezlistne. Nic nie mówią w czarnym chłodzie.

Nie mówią, lecz zrozumiała jest ich mowa umarła.
Przerżnął niebo ostatni błysk. Na korze krwisty szkarłat.

Jakiś mężczyzna krzyknął, kobieta mokrą gubi chustkę.
Pobiegli w lewo, w prawo. W tę samą, zimną, czarną pustkę.

Zabrakło powietrza. Świat zachwiał się w swym sensie, w bycie.
Za oknem, od wewnątrz, coś umarło. Życie.