ta zima jest surowsza niż inne
jesienią już zgasło niebo
a ja nie zdążyłam się przejrzeć
w zieleńszych od nadziei oczach

i śni mi się tupot stópek
na niekończących się schodach

zostało tylko echo
bez serca

i słońce
które uparcie od miesięcy nie wschodzi

może się zaplątało
bez pamięci
jak ja
w twoich anielskich lokach

wciąż młodzi na miłość i dziecięce śnienie
szukamy jasnych świtów
na ukojenie pragnień
biegniemy w głąb naszego mroku
by odnaleźć
nić porozumienia z chaosem

czy ujrzymy siebie w tym spiętrzeniu
gratów w piwnicznej ciszy zaniemówienia
czy tylko chichot losu
w szklance do połowy pustej

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

Pośród bogactwa
wschodów i zachodów
rozległej palety barw
szerokiej gamy dźwięków
wietrznych i deszczowych
improwizacji
duetu serc
życia na cztery ręce
cierpię na
niedostatek słów
niemożność dziękowania

nasze modlitwy jak bezdomne wersy
szukają ukojenia głaszcząc
skamieniałe tętnienie

nie zdążyli miłować na tej ziemi
dlatego nastąpiło
przemienienie w skrę
która miękko omszyła się
na powierzchni ostańców
a nieskończoność nasyciła
zgłodniałe istnienia
ostatnimi kroplami kobiet karmiących

za dzień dwa znikną pomiędzy
powietrzem a oddechem
nie szczekną brytany a wulkany
nienawiści zastygną w oczekiwaniu
na początek końca
osiądą na półce siódmego księżyca

nieśmiertelni pomiędzy żywymi

chwile
jak siwe włosy starej kobiety
przenikają między
palcami
a myśli okalają ogrody wspomnień

ofiarowałem tobie życie
najlepsze dni
i błądzę.

nie wrócę do przeszłości [...]