Tam na granicy
tych dwóch dziwnych światów
zaczekaj na mnie
przecież nie chcesz iść sama

Ja wiem
wiem...

... okazać się może,
że to nie na mnie miałaś czekać.

Najwyżej...

... pomyślimy nieco
tak jak teraz
staniemy w miejscu
i będziemy żyć

Albo niezgodą zamieszamy
i wtedy każdy
pójdzie w swoją stronę...

Na skraju lasu
gdzie pająk snuje
melancholie
stoję samotnie
jak zamyślona brzoza

gałęzie pochylam
płacząc w łąkę
oddycham
na bieli kirem
szumiąc do Boga.

Nie traktuj mnie chłodem
Bo sczernieje
Kwiat mojej miłości
Dopiero co rozwinięty
I liście nadziei opadną
Nie zaznawszy wiosny
W sercu

Moje serce, moje kruche serce, nie potrafię powiedzieć żegnaj. Czy nie naiwny byłem oddając się w jej ręce?

Przywoływałaś mnie zachęcająco,
A czystość Twa błyszczała mocno,
Jednak oczy pochłonięte były mgłą

Tu gdzie błękit zamienia się w czerń,
Pragnę byś ponownie
wyśpiewała pieśń

Dźwięk obietnic i szczęścia,
Niosący mą rozpacz w dal,
Miłość ukrytą we łzach

Miłość ma? Okrutna Ty,
Nigdy nie przeminiesz,
Pośród szalejących fal,
Pogrążysz mnie...

Kolejny raz.

Tęsknię i wierzę, mam nadzieję
W zielone lata czas dokonań
Spojrzenia których sam nie zmienię
Niepokój oczu i przekonań

Wciąż jest mi bliżej do miłości
Po mimo złego świata chłodu
Spokoju chcę i normalności
Unikam wojen śmierci głodu

Przez noc w poezji zanurzony
Odważnie mówię o swych lękach
Kolejny raz tekst odkurzony
Artykułuje dziś w piosenkach

Mnie wciąż jest bliżej do spotkania
Utkany z czasu w tajemnicy
W ciemności w której serce składam
A strat nigdy nikt nie obliczy

Znowu więc bawię się myślami
Stąpam po cienkiej linie pragnień
Wychodzę w noc idę śladami
Dawnych wędrówek pośród marzeń

Zobaczyłam cię tamtego razu samotnie
gdy przechodziłeś alejami wspomnień
ustami oblanymi milczeniem całowałeś
uschłe liście obracając je na drugą stronę

siedząc na ławce w szumiącym o tobie parku
zamknęłam oczy pod zasłoną z powiek
gdy wiatr zakrył ostatnim liściem słońce
zadrżało serce starej wierzby i moje.

przytłaczają rozmowy ze sobą
całymi zdaniami i z dniami zaczynam rozumieć
w literach można znaleźć wszystko
lub niczego nie szukać

choć w jej oczach odbija się tamten maleńki świat
zastygła w pozie zgarbionej brzozy
sny pokaleczone o rozbite serce
i ciszę
co spływa chłodem po policzku
kolejną już wiosnę
przez palce przewraca
paciorki łez
codziennie w nich pęka smutek i śmiech

wciąż nuci kołysanki
wplatając we włosy błękit i biel

Sylwia Pryga

To mówicie, że wiosna?
Nie zauważam.
Że zielono?
Że kwiaty?
Że błękit nieba?
Nie widzę.
Że śpiew ptaków?
Klekot bociana?
Nie słyszę.
Że ciepło?
Nie czuję.
W oczach mam tylko
ostatnie spojrzenie
mojej Mamy.
W uszach, jej ostatnie słowa.