nieuczesane

chwilą uchwycone
naznaczone pięknem
życiem utulone
splątane wiatrem

myśli

bo czasem zastygasz w mej dłoni
jak kamień
robi się ciężej na duszy
o jeden oddech w niewoli mych
palców
milczysz jak gdyby słowa
nie miały wagi
rozkładasz się pod wpływem
uścisku ciepła

przepływasz przez palce
zapadasz się tak niewinnie
ukradkiem
jak kamień w wodę

motylom marzną skrzydła
a mnie dłonie
październik ma wyrzuty sumienia
że znowu musiał przyjść
liśćmi sypnąć pod nogi
owiać chłodem najgłębsze życzenia
choć na dnie serca schowane

na niebie powiesił słońce
rozstawił skrzydlate w rogach płotu
uśmierzyć ból niedoszłego lata próbuje
lecz zapach kadzidła dochodzi z oddali
dzwon niesie się w przestrzeni
przeczucie tyka serca jak czas
niespełniony...

1.10.2021, piątek, 11.58 – 12.02

A kiedy się w końcu z ciebie obudzę
I wyjdę ze snu w tę jawę codzienną,
A kiedy wreszcie pozbawię się złudzeń,
Ile we mnie pozostanie ze mną?

Nie wiem, nie widzę siebie w tej roli,
Bo prędzej aktorstwem nazwę to trwanie,
Może pomyślę: "To przecież mniej boli",
Lecz ciągle to będzie tylko marne granie.

Z pozy do pozy, z gestu w gest wejdę,
Na pewno ludziom porozdaję słońca,
Lecz kiedy wreszcie maskę tę zdejmę
Nie poznam siebie dalej do końca.

Więc może mi lepiej tak śnić i nie wiedzieć,
Że obok się żyje zwyczajnie i zdrowo,
Może tak lepiej oddać ci siebie,
Choć nawet nie widzisz, że jestem tu obok.

pokochałem kiedyś
kogoś
dla kogo
nigdy nie istniałem

umarłem
dla człowieka
który nie pamięta, że żyję

Winowajcy, karmią swoje dzieci ciężarem dnia i nienawiści.
W pustym żołądku rozwijają się pragnienia, które kształtują cywilizację.

Brzemienne ptaki wiją gniazda z drutów i kolczaste serca wkrótce
dożyją przesilenia. Wiosna całuje zmarznięte czoła. Matko pokuty,
przedwczesna i spóźniona, pokryta szronem, w stroju z rozbitej
szyby, zmarszczki na ciele skrywają setki głosów. Z każdym krokiem
słychać płacz dzieci i krzyk matek. Świat drży od natłoku hałasów.

Unosisz ku górze dłonie. Karcisz, czy prosisz o przebaczenie?
Jest taka wrażliwość, której sumienie jest obce. Wyniosła, zimna,
w ustach pozostawia posmak snu umarłych.

byłam u człowieka
w mieszkaniu w którym już nie mieszkał
odszedł tak jak stał
w zielonym kolorze po przejściach
szukałam w szarości garnituru i butów
dobierałam skarpety do pary
na całospalenie

najbardziej mnie wstrząsnęła
niekompletność wszystkiego
stojące krzywo krzesło przy stole [...]

Nie potrzeba mi twojego
zrozumienia, kiedy myślą
przeciw Bogu stajesz,
uczynkiem gardzisz mną
i zimnym policzkiem
szukasz cudzego ciepła,
srebrników parę
rzucasz na pociechę
słabszym,
bo nie masz już nic,
a godność twoja
taka brudna