Za zamkniętymi oczami
Odchodzę od zmysłów
By nic nie rozumieć
Wszystko przychodzi samo
Takie lekkie i strawne
Nie ciążące na sercu
Jak stek bzdur
Sen zamyka usta
Klamka zapada
Jak deszcz co skrapla
Wszystkie kolory tęczy...

piszę list i wspo­minam 
nad­sekwański gotyk
je­rozo­lim­skich alei

gdzie kwiaty z lo­du są rozkute
a cienie skrzydła mają
pawiookie

lecz wy nie zna­cie dro­gi 
co pro­wadzi pod mój próg
i nie wiecie jak da­leko stąd
słońce gniaz­do swe uwiło

tam się Bóg przechadza
oliw­nym ga­jem 

pat­rzy w nas
słucha 

ludziom więc bądźcie blisko
i kamień
wy­puśćcie z rąk 

balkony jak piersi kamienic żywe
wietrzeje witraż pszczelich nabożeństw
umyka w mierzchania etiudę
nad dachem kołuje niedźwiedzi powóz
zastyga na miękkim cokole łodyżek
księżyca strzelisty pomnik

w żakardziej firanie rzęsisty sen dzwonków
rynnami upływa czas pomniejszy i śnięty
żywicą wołają sosny
tęsknotą liścieją listy
do ramion człowieczych rozlanych
w jeziora
ziemia stężona wzdycha

(2019)

Nosiła twarz
jak prywatne słońce
i rozdawała prywatne ciepło
na użytek zalęknionych pacjentów.
Nikt jej nie wołał,
ale wszyscy wiedzieli,
że jest darem nieba.
Ktoś napisał
dla niej wiersz,
ktoś ułożył modlitwę,
ktoś zabrał ją z sobą do nieba,
bo wierzył,
że tak właśnie wygląda Miłość.