niewiele we mnie miejsca na kolejną nieobecność
Fismoll - Let me breathe your sigh https://www.youtube.com/watch?v=71eVDDy4-VE
jestem zbyt martwy
aby żywić się
twoją nieobecnością
niczym ostatnim kuszeniem Chrystusa
i wydusić z gardła
że już tylko ciernie [...]
Zajechała pusta dorożka, z której wysiadł Leśmian.
W ciemności nie biec, sprawdzać otoczenie rękami, strzec się wybojów, drzew, kamieni, wymijać zygzakiem przedmioty – jest wbrew naturze, wbrew popędom, jak wszelka wiedza. Ciemność, przekreśliwszy oko, wymaga, żeby w niej mknąć, płynąć i rozpływać się.
Tekst dnia 13 lutego 2020 roku
Aurora
czuwajcie
albowiem obsypują się noce z gwiazd
i niech przyjdzie dzień
w którym przystanę w cieniu drzew
całych w śpiewie i szumie
gdzie ptaki spłoszone osiadły
bezszelestem skrzydeł
- jak gdybym je wyśnił
[...]
KAWAŁEK MNIE - BOŻENY BAJI i moich myśli...
****** ***
...żyć - to cieszyć się iskierką nadziei...puki się ona skrzy...
...żyć - to tańczyć, gdy gra kryształowa muzyka w naszym sercu...
...żyć - to uśmiechać się z byle powodu, bo po co powód do śmiechu...
...żyć - to patrzeć z radością na dzikie fiołki, rosnące między krzewami, kłaniające się do nas figlarnie...
...żyć - to czuć bicie naszego serca i słyszeć jego cudowny rytmiczny marsz każdego dnia...
...żyć - to słuchać dzwoneczków konwalii, wyśpiewujących swój piękny, słodki zapach wśród leśnych ostępów...
...żyć - to ja, Ty, my WSZYSCY, którzy potrafimy wstać i przywitać radośnie - promyk słonka pukający do naszego okna...
...żyć - to powiedzieć komuś - DOBRANOC, śpij SŁODKO i ŚNIJ PIĘKNE SNY, a jutro, przywitaj nowy, CUDOWNY DZIEŃ, bo to kolejny DZIEŃ TWOJEGO ŻYCIA...
****** ***
...dodałam te moje myśli do profilu pewnej osoby,
zachęcona przez nią do dopisania ciągu dalszego o tym - CZYM JEST ŻYCIE... https://plus.google.com/100796109958951184876/posts/eNitnFcUBjJ
Tekst dnia 11 lutego 2020 roku
Lepiej jest patrzeć na niebo niż w nim żyć. To straszne miejsce, takie nieuchwytne. Takie miejsce, gdzie uderza piorun i wszystko znika.
między nami
czekałam na ciebie na skraju świata
ale ty byłeś jego granicą
obiecałeś mi wszystkie poranki
a ja nie mogłam ich udźwignąć
od tej pory gdy słońce wschodzi
przygniata nas ramionami do ziemi
choćby przyszło mi iść na kolanach
nie zapomnę
że nauczyłeś mnie latać
i jeśli się kiedyś zatrzymam
to tylko na progu twych dłoni
Montmartre
nie namaluje słowem tych słońc
które na gotyckich dachach
zalśniły blaskiem swojego zachodu
świeca na fortepianie
- prawie modlitwa
za oknem Paryż
dalekość
mgła
a nad wszystko co święte
zewsząd czuje przy sobie
aniołów lot
bo niebo wieczornych nabożeństw
pełne chmur i skrzydeł
Jeden z Twoich najwspanialszych tekstów. Szczególnie, że wciąż oczy mam przesłonięte najnowszymi wspomnieniami ze swojego niedawnego pobytu w Paryżu.
Dziękuję Ci Michelu za kawę w w Twoim towarzystwie. Jesteś przesympatycznym człowiekiem wielkiego formatu!
Zupełnie nie ma znaczenia jak smakowała ta kawa :)
Pozdrawiam Cię serdecznie już z Proszowic, koło Krakowa.
Powoli wracam na ziemię :)
Wszechświat jest zwierzęciem, które nas widzi, słucha i zapamiętuje.
A on biegł wybrzeżami coraz innych światów,
Odczłowieczając duszę i oddech wśród kwiatów
Czego brakowało Jasiowi, tym nienasycony jest Jan.
Tekst dnia 12 lutego 2020 roku
Czasem coś nie istnieje, a miejsce zajmuje.
Nie lubię ludzi , oni siebie także.
lubię gdy łaskoczesz moje serce troską
moje szpilki mówisz, są za wysokie
jakby szczęście miało się rozkruszyć
na obcasie
i nie wiesz
ile kosztuje miłość na bazarze staroci
przerzucasz kartki w kalendarzu
jakbyś chciał zapisać mnie w nich
na zapas
jestem i będę każdego dnia
wyszeptana twoją dłonią od nowa
Tekst dnia 9 lutego 2020 roku
Kropką należy trafić w punkt.
Nominowani do tekstu dnia
Na tej stronie zgromadziliśmy wyróżnione teksty, które w przyszłości być może zostaną wyróżnione jako tekst dnia.
Poniżej prezentujemy teksty dzisiejszego dnia.
Tekst dnia 27 lutego 2020 roku
docenienie
szłam dziś do siebie
okrężną drogą
przez las
otuliłam się
zapachem drewna
usta pomalowałam smakiem poziomek
wiatr wplątałam we włosy
utkałam siebie z pajeczych nici
wątłe ramiona
zatopiłam w miękkim mchu
a na każdy dzień miałam dla siebie
bukiet
z jesiennych paproci
byłam muzyką
szumem sosen
Tekst dnia 27 lutego 2020 roku
Jakże nudne i monotonne byłyby odgłosy lasu, gdyby prawo do śpiewania miało tylko dziesięć najzdolniejszych ptaków.
Gdyby tylko owoc Twoich przemyśleń zechciał się skrystalizować w postaci aforyzmu, wiersza, opowiadania lub felietonu, pisz.
W przeciwnym razie godnie milcz.
• dzisiaj, godz. 21:25
• wczoraj, godz. 23:18
• wczoraj, godz. 19:57
• wczoraj, godz. 18:33
• wczoraj, godz. 17:52
• wczoraj, godz. 15:36
• wczoraj, godz. 13:07
• przedwczoraj, godz. 17:33
• przedwczoraj, godz. 11:37
• 2 dni temu, godz. 22:46
bardzo dobry ten wiersz...