brzemienna leszczyna
poroniła kwieciem
młodość nie wyfrunęła z gniazda
i po zapasach
orzechów nie będzie
plotkują wiewiórki na mieście

bezpłodna
trzeba ją ściąć za nierodzenie

szukam powiewu rozgrzeszenia
zbyt wiele słabości
we mnie

rozsypałam się w sobie
bo brakło mi tchu
choć na zewnątrz łatwiej
utrzymać się
w uśmiechu

pozwól mi wyjść
z samotności

zlękniona dusza
przy drżącym sercu

zabierz strach
ukryj w objęciach

trwałego bezpieczeństwa.

Podrzucasz pod niebo kule
Tylko to nie śnieżki
To zamarznięte łzy
Tyle, że nie szczęścia
Chociaż, jak obrócisz kartki z poprzednich stron
To właśnie nimi były
Świeciły w ciemnościach
Rozświetlając drogę
Nawet, gdy była długa i czasem trudna
Dawały radość i wewnętrzny spokój
Ukojenie w ramionach ukochanej osoby [...]

Wszędzie go pełno, sadzi kwiaty
- Maj - wiercipięta zakochany;
czesze zielony dywan łąki,
brylanty chowa w tulipany.

W blasku księżyca stare baśnie
nad stawem żabom opowiada,
tupie z chrabąszczem, drzewom w sadzie
kwiatowo-białe wianki wkłada.

Czasem zatrzyma się w pół kroku,
otrze zroszone potem liczko,
przysiądzie, światem zadziwiony,
słuchać litanii pod kapliczką.

Nim z ptasim chórem zacznie próbę,
przez chwilę w bzu gałęziach drzemie,
by wkrótce rosą spaść na trawę
i słońcu kazać ogrzać ziemię.

Czasem rozmarzy się, zamyśli
(tak bywa często z zakochaniem),
zagapi się ten Maj - ogrodnik,
przesadzi z suszą, podlewaniem...

Dzięki jego miłosierdziu
wylewającym się na bruk
mogą żyć w firmie robotnicy
o żeliwnych rękach
wykuwających stal

Dzięki jego opieszałości
znowu poleją się łzy
i przybity człowiek wyjdzie za bramę
z papierami w garści
wypluty jak brzoskwiniowa pestka
na pochmurną ziemię

A on
w radosnym geście
podawanych rąk
będzie składał życzenia
spokojnych świąt
i opłatek
przy suto zastawionym stole pęknie

Dał na święta talon
wspaniały człowiek
oby sukinsyn po nowym roku nie zwolnił...

Wiecznie młoda wiosna podrywa go znowu
dziarsko bladym świtem, zakasał rękawy,
ziemia jeszcze w bruzdach ściska garście lodu,
silny ból wydziera z zeszłorocznej rany.

A on tuli ciepłem; w popękanych dłoniach
trzyma delikatne zawiązki, liścienie.
Kiełkujące życie opuszcza nasiona
krzewi się mu w oczach, sięga w głąb korzeniem.

Dzień z nocą pod folią grzeją się bezkarni;
zahartuje teraz w pędach wąską kibić,
bo kiedy zakwitną wciągną go do szklarni,
jakby wszystkie chciały soki z niego wypić.

Pot spływa rzekami po rysach na twarzy,
z roku na rok głębiej drążonych przez pracę;
każda go uczyła bezwiednie, na pamięć
meandrów sadzenia kwiatów, które tracił.

Ale kiedyś, w całkiem zwykły poniedziałek,
jak co tydzień poszedł na targ; z marzeniami,
sprzedał jednoroczne, kruche i nietrwałe,
i wziął dla odmiany szczepki krzewu malin...

"Są zwyczajne godziny i są godziny ułomne, kiedy czas zatrzymuje się i potyka, kiedy życie – prawdziwe życie – wydaje się toczyć gdzieś dalej."_Jojo Moyes

Spod palców
nie wychodzi żadne słowo

niemoc związała ciało
mocnym postronkiem

jeden moment i świat
w mgnieniu oka

staje się pustynią
bezludnym miejscem

gdzie nie dochodzi światło
przykryte grubą warstwą cieni

dziś spadł deszcz
w twarzy przyklejonej do okna
pojawił się uśmiech

deszcz uderzył o ziemię

nie zdążyłem policzyć
- rozpierzchły się biedronkowe kropki

niezręcznie człowiek rozłożył parasol
nad myślą ( co rozbłysła)
z obawy, że go z deszczem zdradzi

bezdomny ślimak przyspieszył kroku
- naiwny
i tak go rozdepczą

( i znów siedemset do domu)

we wnętrzu głuchej nocy zapalam światło
przytulam twarz do hotelowej szyby
w oddali biją się fale

a ja w strugach deszczu ciągnę za rękę
samotność